به عناوین عجیب و غریب آکادمی های بازیگری شک کنید! - مجله یک کامپیوتر

به گزارش ایسنا، در این روزهای کرونایی و تعطیلی سالن های تئاتر، فضای مجازی همچنان بستری برای کنار هم قرارگیری تئاتری هاست و اگرچه اجراهای آنلاین و تدارک اجرای نمایش به شیوه های مختلف در فضای مجازی، دیگر مانند ماه های ابتدایی شیوع کرونا در کشور نیست، اما بحث و گفت وگو هنوز برقرار است.

در تازه ترین گفت وگو موضوع آموزش تئاتر؛ دانشگاه یا آموزش گاه های آزاد؟ با حضور کیومرث مرادی، مهران امام بخش (مدیر گروه رشته نمایش دانشگاه آزاد تهران مرکز)، آیدا کیخایی، کاوه سجادی حسینی، توماج دانش بهزادی، مصطفا کوشکی، مجید توکلی و .... موضوع بحث نهاده شد.

مهران امام بخش با اشاره به مسائل تئاتر دانشگاهی گفت: سرفصل های ما از سال 62 هیچ تغییری ننموده است. البته غلط نیستند، اما قطعا نیاز به تغییر داریم. ما در سیستم آموزشی با مدیرانی روبرو هستیم که تفکر مهندسی برای تمامی رشته های دانشگاهی دارند، آشنایی به رشته های هنری ندارند و من ناگزیرم کفش های آهنین بپوشم و در وزارت علوم تک به تک توجیه کنم که این رشته چیست و چه توضیح درسی دارد.

او اضافه کرد: استادی که بتواند نقشه راه درست به هنرجو بدهد استاد خوبی است، اما نمی تواند قول بدهد بعد از این ترم بازیگر یا کارگردان می شوی.

توماج دانش بهزادی درباره آموزش بازیگری با اشاره به برگزاری کارگاه های آموزشی کوتاه مدت و اجرای نمایش در سرانجام این دوره در سالن های معتبر گفت: ورک شاپ های هفت، هشت جلسه ای برای افرادی که تازه می خواهند وارد این رشته شوند نیست. وقتی هنرجو بعد از این دوره کوتاه وارد بازیگری می گردد و روی صحنه یک سالن حرفه ای اجرا می رود، فکر می نماید دیگر بازیگر شده و کار تمام است، با اینکه معتقدم کار دانشگاه پرورش بازیگر نیست اما در ایران توصیه من به علاقمندان آغاز از دانشگاه است.

در این باره روح اله جعفری هم تاکید نمود: وظیفه دانشگاه هنرمند یا نیروی خلاقه هنری به وجود آوردن نیست، دانشگاه نظم و سرعت رسیدن به امر خلاقه و یادگیری را به وجود می آورد. دانشگاه هنرشناس و کارشناس تربیت می نماید نه هنر خلاقه که البته وظیفه بزرگی است.

آیدا کیخایی هم در اشاره ای به تجربه تدریس آنلاین بازیگری بیان نمود: می دانم که تئاتر در نهایت یک اتفاق آنلاین نیست و بازیگر به نفس دیگر بازیگران و تماشاگر نیاز دارد اما در دوره کرونا و این دنیا تک نفره و تنهایی چاره چیست؟ ما با بچه ها تمرین می کنیم و در سرانجام یک نمایشنامه خوانی برگزار می کنیم. ولی این مدل نمایشنامه خوانی یا اجرا، یک کار حرفه ای نیست بلکه صرفا یک کار کارگاهی محسوب می گردد.

در این گفت وگوی مجازی که در کلاب هاوس برگزار می شد، مجید توکلی - کارگردان فیلم عروسی مردم هم از تبلیغات و شرایط بد بیشتر کلاس های بازیگری ابراز نگرانی کرد و گفت: وقتی آکادمی ها قول بازی در سریال یا تئاتر را می دهند یا فلان کارگردانی که هر ماه یک فیلم و سریال جدید می سازد را برای تدریس می آورند، طبیعی است که گوی سبقت را به غلط از دانشگاه می ربایند، چون علاقمندان هرچند بدانند دانشگاه علمی تر است اما فکر می نمایند جهت رسیدن به هدف شان در آکادمی سریع تر خواهد بود.

کاوه سجادی حسینی نیز در پاسخ به اینکه چرا قول بازی در فیلم کوتاه را به شاگردان ورک شاپ بازیگری می دهد؟ گفت: فیلم کوتاه در جایی اکران نمی گردد و بازگشت اقتصادی ندارد که من هدف اقتصادی داشته باشم، درست است که به طور کلی بخشی از تدریس برای درآمدزایی است اما این شیوه ساخت فیلم کوتاه برای خود من انگیزه بیشتر ایجاد می نماید و همچنین هنرجوها با یکدیگر گروه تشکیل می دهند، در نتیجه محیط کلاس پویاتر و جذاب تر می گردد، در سرانجام هم نمونه کار خواهند داشت.

مصطفا کوشکی که تجربه برگزاری کارگاه های از ایده تا اجرا را داشته، در پاسخ به همین سوال اظهار کرد: این ایده از دغدغه شکافی که بین نسل جوان و حتی آموزش دیده با تئاتر حرفه ای شکل گرفت که روزبه روز هم عمیق تر می شد. در دوره ما با کارهای دانشجویی هرچند محدود اما امکان دیده شدن و ورود به دنیای حرفه ای وجود داشت، اما در دهه نود از بچه های جوان استفاده نمی شد چون اقتصاد تئاتر بحث مهمی شده بود و برای بازگشت سرمایه با بازیگران شناخته شده کار می کردند.

بنابراین خواستم کارگاه هایی را با افراد حرفه ای مثل کوروش نریمانی و مهدی کوشکی برای اجرا برگزار کنم تا بچه ها طی یک سالی که با هزینه کم آموزش می بینند، همزمان تمرین نمایند. برای من مهم بود که آن ها با ساعت های طولانی، نوعی زیست در تئاتر را تجربه و بعد از یک یا دو سال پروژه را اجرا نمایند. اما با نواقص و آفت های این مدل آموزش روبرو شدم، برخی از هنرجوهایی که مدت زیاد تمرین نموده بودند بعد از شش شب اجرای واقعی خسته می شدند! کنکاش که کردم، متوجه شدم در چند شب اول همه اطرافیان این بچه ها کارشان را دیده بودند و انگار دیگر انگیزه ای نداشتند و از روی صحنه رفتن ارضا شده بودند.

در بخشی دیگر کیومرث مرادی - مدرس دانشگاه - هم تاکید نمود: آموزش هیچ وقت متوقف نمی گردد و نمی توان بعد از سرانجام دانشگاه فکر کنیم که کار تمام است و دیگر بازیگر شده ایم و آموزش به سرانجام رسیده است.

وی با انتقاد از تیترهای عجیب کلاس های بازیگری مانند بازیگری و نقطه سرانجامش یا بازیگری محض گفت: چرا هیچ نهادی وجود ندارد که نظارت کند؟ خانمی که دو تا نمایش کارگردانی نموده کارگاه کارگردانی خلاق می گذارد! یادم می آمد سال 87 با شش جایزه بین المللی وقتی آقای سمندریان می آمدند سر کلاس و می گفتند کیومرث درس بده، من فلج می شدم و اتوماتیک وار در مقام شاگردی قرار می گرفتم. آدم ها نباید فکر نمایند می توانند میان بر بزنند! باید در این کار زیست کنی.

او اضافه کرد: تویی که می خواهی در این جهت بروی باید مطلع باشی تیتر دوره ای که اعلام شده چه معنی ای دارد؟ اگر نمی دانید گوگل کنید، سرچ کنید تا ببینید این عناوین وجود دارد یا خیر؟ یا این استادی که کلاس گذاشته چه مدارکی دارد؟ کجا درس خوانده؟ تاکید می کنم به آکادمی هایی که عناوین عجیب و غریب می آورند شک کنید.

این گفت وگوبا عنوان اتاق آمفی تئاتر به میزبانی آوا فیاض شنبه شب از ساعت 22 برپا شد و هنرمندان مختلف دیگری هم در این فضا حضور داشتند و به اظهارنظر پرداختند.

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

مجله سرگرمی: مجله سرگرمی و گردشگری

bestcanadatours.com: مجری سفرهای کانادا و آمریکا | مجری مستقیم کانادا و آمریکا، کارگزار سفر به کانادا و آمریکا