راه های پذیرش اشتباه؛ چگونه اشتباهتمان را بپذیریم؟ - مجله یک کامپیوتر

خبرنگاران| نپذیرفتن اشتباهات می تواند به روابط و فرایند رشد شخصی ما آسیب برساند. ناهنجاری شناختی یک سیستم دفاعی ناخودمطلع است که باعث می شود برای حفظ غرور خود از پذیرش اشتباهاتمان خودداری کنیم. غرور اگر به اندازه و به جا باشد مسئله ای ایجاد نمی نماید و می تواند در شرایط سخت به ما یاری کند و ما را به جلو حرکت دهد.

به گزارش خبرنگاران، غرور بجا سطوحی از خودباوری را نشان می دهد که همه ما در زندگی شخصی و حرفه ای خود به آن احتیاج داریم، اما مرز باریکی میان غرور خوب و لجاجت و خودخواهی وجود دارد که تشخیص آن ها از یکدیگر را سخت تر می نماید. یکی از مهم ترین نشانه های خودخواهی و غرور اشتباه، ناتوانی در پذیرش اشتباهات است.

غرور در سطوح ابتدایی به عنوان حس خودباوری یا خودستایی تعریف می شود. دکتر صنم حافظ متخصص اعصاب و روان ساکن شهر نیویورک در این باره می گوید: اغلب اوقات، بخش غرور محور ما است که تمایل به پیروز شدن دارد؛ فرقی نمی نماید مشاجره با همسر باشد یا بحث برنده شدن یک فیلم در اسکار.

نپذیرفتن اشتباهات (چه یک خطای عظیم باشد چه رنجش جزئی) اغلب به ضررمان تمام می شود و می تواند بعضی از روابط نزدیک ما را تحت تاثیر قرار دهد، از طرف دیگر این کار می تواند روی رشد شخصیمان تاثیر منفی داشته باشد.

کی از دلایلی که باعث می شود بعضی افراد نتوانند اشتباه خود را بپذیرند نبود خودمطلعی در آن ها است. این مشکل می تواند فراگیر و دائمی باشد یا اینکه فقط در یک شرایط اجتماعی خاص وجود داشته باشد. در نهایت اگر کسی حتی نسبت به این که اشتباه نموده است یا نه مطلعی نداشته باشد پذیرش اشتباه برای او غیرممکن خواهد بود.

در بعضی موارد هم ممکن است که از اشتباه خود کم یا زیاد خبر داشته باشیم با این حال باز هم برای ما سخت باشد که غرور گران بهای خود را کنار بگذاریم. بعضی از افراد پذیرفتن اشتباهات را تهدیدی برای شخصیتشان می دانند. موضوعی که باعث می شود این افراد اشتباهات خود را نپذیرند، انکار اشتباهات و رد مسئولیت اشتباهاتشان برای محافظت از هویت، ارزش و تصویری است که دیگران از آن ها در ذهنشان ساخته اند.

دکتر کیت کاپلن که یک متخصص روانشناسی بالینی ساکن لس آنجلس است دراین باره می گوید: پذیرش اشتباه می تواند برای شخصیت بعضی از افراد یک تهدید بسیار جدی باشد به طوری که ممکن است آن ها را دچار احساس آشفتگی، خجالت، شرم یا گناه کند.

این فرآیند به ناهنجاری شناختی برمی شود که یک سیستم دفاعی ناخودمطلع است و بسیاری از ما برای حفظ غرور خود از آن استفاده می کنیم. دکتر کاپلن می گوید: کسانی که سعی می نمایند اشتباه خود را بپذیرند حتی زمانی که از سطح اشتباه خود باخبر باشند هم اغلب نگران این هستند که اعتراف به اشتباه شخصیت آن ها را ضعیف جلوه دهد. پذیرش اشتباه می تواند آن ها را با احساس ضعف، غیرقابل تحمل بودن و حتی این روبه رو کند که آن ها ذاتا شخصیت بدی دارند. همچنین اغلب این افراد ترس عظیمی دارند که آن ها را نسبت به از دست دادن احترام یا خدشه دار شدن روابط نزدیکشان دچار نگرانی می نماید.

گفتن این جمله که من کار اشتباهی انجام داده ام و بابت انجام آن متاسفم ممکن است برای خیلی ها کار بسیار سختی باشد. با این حال پافشاری روی انکار عمل اشتباه نیز می تواند باعث دوستان، همکاران، اعضای خانواده و اطرافیان مان را ناراحت کند. با این کار ما باعث دور کردن افراد اطرافمان می شویم و خودمان را از آن ها جدا می کنیم؛ علاوه بر این نپذیرفتن اشتباهات رشد شخصیتی ما را نیز سرکوب می نماید.

دکتر کاپلن در این باره می گوید: از آنجایی که پافشاری در نپذیرفتن اشتباهات از یک غرور کاذب نشئت می گیرد، افرادی که دوستشان داریم را از ما دور می نماید و در عین حال باعث می شود که با ما مانند یک فرد خودخواه رفتار شود و این حس را به دیگران منتقل می نماید که ما شخصیت غیرقابل تحملی داریم. به علاوه این کار الگوی انکار و دفاع روانی را در ما به یک ویژگی رفتاری دائمی تبدیل می نماید. ما با نپذیرفتن اشتباهتمان به خودمان اجازه نمی دهیم که آسیب پذیر باشیم و دیوار های دفاعیمان را تخریب کنیم.

او همچنین اضافه می نماید:افرادی که پیوسته در قالب اجتناب از آسیب پذیری قرار می گیرند احساس خجالت، گناه و ترس می نمایند که این احساس ها در طول زمان می تواند سلامت روانی آن ها را به شکل اضطراب یا افسردگی تحت تاثیر قرار دهد.

از سوی دیگر دکتر حافظ می گوید: پذیرش اشتباه باعث می شود دیگران ما را فردی دل رحم، متواضع، سازگار و یک مخاطب خوب ببینند و حتی می تواند علاقه افراد را به ما بیشتر کند. علاوه بر این، این کار نشان می دهد که ما توانایی این را داریم که درباره خودمان واقع بین باشیم و به این درک رسیده ایم که کامل و بی نقص نیستیم و همواره حق با ما نیست. نتیجه مثبت دیگری که پذیرش اشتباهات می تواند برای ما داشته باشد این است که در را به روی تبادل نظر های هدفمند و معنی دار باز می نماید و در نتیجه موجب پیشرفت روابط و رشد فردی ما خواهد شد.

دکتر کاپلن می گوید که همه ما با یک توانایی منحصر به فرد برای انعکاس شخصیت خود به جهان آمده ایم. بنابراین هر یک از ما توانایی این را داریم که در قبال اشتباهاتمان مسئولیت پذیر باشیم. گاهی اوقات این مهارت پرورش داده نمی شود یا این که ما در محیطی رشد می کنیم که در آن، حفظ غرور اولویت زیادی دارد. با این حال ما با تمرین و تکرار می توانیم اشتباهاتمان را بپذیریم. برای انجام این کار می توانیم از روش های زیر یاری بگیریم:

5 روش برای بهتر پذیرفتن اشتباهات

بپذیریم که ما انسانیم و انسان هم جایز الخطا است. دکتر کاپلن توصیه می نماید زمانی که احساس کردید در مقابل پذیرش اشتباهاتتان مقاومت می کنید این گفته را به خاطر بیاورید و با خود تکرار کنید که: من قبول می کنم که اشتباه نموده ام چرا که انسانم و همه ما اشتباه می کنیم و با وجود این باز هم اطرافیان من را دوست خواهند داشت.

دکتر حافظ می گوید فهرستی از عیب هایتان تهیه کنید و سوالات مهمی درباره خودتان از خود بپرسید. این سوالات عبارتند از: چرا من از انتقادپذیری می ترسم؟ آیا به اندازه کافی شکیبا هستم؟ آیا مسائل عصبی دارم؟ آیا بیش از اندازه حساس یا حسودم؟ آیا انسان سست بنیه ای هستم؟ خودخواهم؟ چه نقشی در مشاجره اخیر داشتم؟ اعمال من چه تاثیری روی دیگران می گذارد؟

بر عهده دریافت مسئولیت اشتباهاتمان می تواند به ما یاری کند که آن دسته از روابطی که نقش حامی، پشتیبان و یاری نماینده دارند را در زندگی خود حفظ کنیم. دکتر کاپلن می گوید: در حالی که ممکن است این کار در ابتدا یک قدم عظیم برای آسیب پذیر کردن خود به نظر برسد در عین حال باید به خاطر داشته باشید که تا چه حد می تواند شما را برای پذیرش روابط عمیق احساسی که به آن ها احتیاج دارید آماده کند.

در خصوص نقاط کور (یا زمانی که شما نسبت به اشتباه کار خود مطلع نیستید) توجه به این نکته حائز اهمیت است که زمانی که دیگران نارضایتی و ناراحتی خود را بازگو می نمایند به آن ها گوش فرا دهید. دکتر حافظ در این باره می گوید:این مهارت شامل کنار گذاشتن احساسات و منطقی نگاه کردن به یک موقعیت از دیدگاه فرد مقابل است.

درمان می تواند در پیشرفت شخصی ما بسیار موثر باشد. معمولا افراد به وسیله دوره های درمانی به توانایی درون نگری نسبت به خود دست پیدا می نمایند، آن ها از این طریق می توانند تشخیص دهند که کدام یک از ضعف هایشان کاذب است و در عین حال با ترس های خود بیشتر آشنا می شوند. دکتر حافظ می گوید: این فرآیند سطوحی از خویشتن نگری را فراهم می نماید که فرد معمولا به تنهایی قادر به دست یابی به آن نیست.

همه ما ممکن است روزانه مرتکب اشتباهات مختلفی شویم، در صورتی که اشتباهات خود را نپذیریم امکان دارد به روابط و فرایند رشد شخصی ما آسیب وارد شود. از دلایل این که بعضی افراد نمی توانند اشتباه خود را بپذیرند نبود خودمطلعی در آن ها است. این مشکل می تواند یک مسئله فراگیر و همیشگی یا این که یک نقطه کور در شرایط خاص اجتماعی باشد. پذیرش اشتباه نه تنها ما را در نگاه دیگران فردی متواضع نشان می دهد که باعث محبوبیت بیشتر ما می شود و راه تبادل نظر های هدفمند و معنی دار را برای ما باز می نماید که باعث پیشرفت روابط و رشد فردی ما خواهد شد. چه بخواهیم چه نخواهیم باید اشتباهات خود را چه در محیط کاری و چه در زندگی بپذیریم و سعی کنیم آن ها را به شکل مناسبی جبران کنیم.

شما برای پذیرفتن راحت تر اشتباهاتتان چه روش های دیگری را امتحان نموده اید؟ تجربه خود را با ما درمیان بگذارید.

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت