مروری بر تاریخچه تکنولوژی شارژ بی سیم - مجله یک کامپیوتر

گاهی اوقات از این تکنولوژی تحت عنوان شارژ القایی (inductive charging) یاد می شود زیرا به وسیله القا، برق منتقل می شود. این تکنولوژی اصلاً جدید نیست و سابقه آن به برج تسلا برمی شود که در سال 1901 ساخته شد و تسلا معتقد بود که انتقال بی سیم برق آینده را شکل خواهد داد. بعد از دهه ها کوشش زیاد، بالاخره این فناوری به گجت های مصرفی راه پیدا کرد.

در نمایشگاه CES سال 2007، کمپانی Visteon که به ساخت وسایل جانبی اتومبیل ها شهرت دارد، شارژر بی سیمی را فراوری کرد که در جا لیوانی خودرو قرار می گرفت و کاربران با استفاده از آن می توانستند مواردی مانند گوشی ها، MP3 پلیرها، دوربین ها و دیگر موارد را شارژ نمایند.

دو سال بعد در نمایشگاه CES، گوشی Palm Pre معرفی گردید که از بین نوآوری های این گوشی، می توانیم به پشتیبانی آن از فناوری شارژ بی سیم اشاره کنیم. این کار، سرعت روند وقایع مربوط به این تکنولوژی را افزایش داد.

گروهی از کمپانی ها با همکاری یکدیگر، کنسرسیوم شارژ بی سیم (WPC) را تشکیل دادند و مدتی بعد، اولین نسخه از استاندارد Qi که به صورت چی تلفظ می شود، به دنیا آمد. اولین گوشی هایی که از این استاندارد شارژ بی سیم پشتیبانی می کردند، دو گوشی از نوکیا-لومیا 920 و لومیا 820-و یک گوشی ساخت ال جی-نکسوس 4-بود. هر سه این گوشی ها در اواخر سال 2012 عرضه شدند.

دیگر شرکت های سازنده مانند سامسونگ، موتورولا،HTC و سونی به بهره گیری از این استاندارد روی آوردند. اما زمانی که رقابت بر سر یک استاندارد بالا گرفت، اتحادیه Power Matters (PMA) شکل گرفت و یک دودستگی جالب پدید آمد.

بیشتر بخوانید: هر آنچه درباره شارژ بی سیم باید بدانید

استاندارد WPC از پشتیبانی سازنده های گوشی ها بهره می برد و شارژرهای مبتنی بر استاندارد PMA توسط شرکت های بزرگی مانند استارباکس و مک دونالد استفاده می شد. به همین خاطر، مشکل مرغ و تخم مرغ پدید آمد. افراد گوشی هایی را می خریدند که از استاندارد شارژ بی سیم Qi پشتیبانی می کرد اما وقتی مثلاً برای نوشیدن قهوه به یکی از کافی شاپ های استارباکس مراجعه می کردند، نمی توانستند از این مشخصه گوشی خود استفاده نمایند.

در همان سال 2012، سازمان جدیدی تحت عنوان Alliance for Wireless Power (A4WP) به وجود آمد که این کلاف را سردرگم تر کرد. این استاندارد برای شارژ بی سیم تکنولوژی ای تحت عنوان رزنس (Rezence) را پیشنهاد داد که مورد توجه شرکت هایی مانند کوالکام، برادکام، سامسونگ و اینتل نهاده شد.

هرچند سامسونگ هیچ وقت گوشی هوشمندی که از تکنولوژی رزنس پشتیبانی کند را عرضه نکرد، ولی گوشی هایی مانند گلکسی اس 6 و اس 6 اج، از دو استاندارد Qi و PMA پشتیبانی می کردند. گوشی بلک بری Priv هم این گونه بود. در هر حال، چند سال بعد در سال 2015، سازمان های PMA و A4WP با یکدیگر ادغام شدند و سازمان AirFuel Alliance به دنیا آمد. تکنولوژی رزنس با وجود اینکه بر روی کاغذ برتری های محسوسی نسبت به استاندارد Qi داشت، ولی هیچ وقت آن چنان که بایدوشاید مورد استقبال شرکت ها قرار نگرفت.

با وجود قابلیت های جذاب تر، تکنولوژی رزنس در مقایسه با استاندارد Qi، بهره وری کمتری داشت و نیازمند استفاده از سیم پیچ های بزرگ تری بود. با توجه به اینکه سازندگان گوشی ها همواره به دنبال کاهش اندازه قطعات درونی این گجت ها هستند، این یک موضوع مشکل زا برای شرکت های سازنده بود. البته مورد نخست یعنی بهره وری کمتر به نظر می رسد که حل شده بود زیرا در سال 2014، سازمان A4WP اعلام نمود که این استاندارد از شارژ 50 واتی هم پشتیبانی می نماید.

به هر حال، روزبه روز تعداد بیشتری از گوشی ها و لوازم جانبی (مانند هدفون ها و ساعت های هوشمند) به استاندارد شارژ بی سیم Qi روی آوردند و این استاندارد خیلی زود دیگر رقبا را کنار زد. تکنولوژی رزنس هم اگرچه در بین گوشی های هوشمند دیگر دیده نمی شود، ولی در تعدادی از صنایع همچنان مورد استفاده قرار می گیرد.

بیشتر بخوانید: شارژ بی سیم یک فناوری آینده دار است یا بی مصرف؟

منبع: GSM Arena

مجله سرگرمی