از ارتفاع، سرعت و تاریکی می ترسم و با آنها زندگی می کنم - مجله یک کامپیوتر

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران؛ او در حال فراوری یکی از همین مسابقه های تلویزیونی بود که یک روز با او گپ زدیم و از فضای بدلکاری در تلویزیون و سینما گفت، از این که چرا گاهی اتفاقات اکشن و هیجان انگیز در خروجی نهایی یک قاب چنگی به دل نمی زند تا اتفاقاتی که رقم زده است و از آن ها به اسم یک دستاورد یاد می کرد و از محدودیت هایی که وجود دارد تا تجربه های متفاوتی که در فیلم های ژانر اکشن و وحشت سینمای هالیوود کسب نموده است سخن گفت. گفت وگویی که در این مدت مجال انتشار پیدا نکرد و حالا با وداع او با این جهان قرار است یاد این طراح منحصر به فرد حوزه بدلکاری را در اذهان مخاطب مرور کند.

سال گذشته مسابقه ای با نام راهی شو را داشتید که در بعضی از آیتم ها مهمان برنامه را به پرواز و پرش در می آوردید، اما درنهایت چالش های خیلی سختی نبود که از پس آن برنیاید.

ما آیتم ها را به گونه ای طراحی کردیم که مهمانان بتوانند انجام دهند، چون دوست نداریم مهمان ضایع گردد. خیلی برایم مهم است که مهمان لذت ببرد و خودمان هم کمکش می کردیم. من با دوستانم هم که پلی استیشن بازی می کنم تمام سعی ام را می کنم که از آن ها ببرم، ولی در عین حال تمام تلاشم هم بر این است که وقتی وارد خانه من می گردد به او خوش بگذرد.

یک آسیب نسبت به خیلی از صحنه های اکشن و بدلکاری در سینما و تلویزیون مطرح است که گاهی اتفاقات منحصر به فردی رخ می دهد، اما خیلی از این اتفاق ها در برنامه ها و مسابقه های تلویزیونی و در خروجی کار مجذوب نمایندهیت ندارد. چرا؟

بودجه و زمان به شدت عامل های مؤثری هستند و نبودشان می تواند محدودیت به وجود آورد مثلا اگر بودجه خوبی داشته باشید قطعا می توانید اتفاقات خوبی طراحی کنید. زمان مناسب هم اهمیت بسیاری دارد. برنامه هایی که برای شبکه های تلویزیونی به طور مثال طراحی می گردد معمولا یک مهلت زمانی دارد که باید براساس آن کار را تحویل دهید.

از طرفی در بدلکاری وقتی خارج از استودیو کار می کنید شرایط محیطی و جغرافیایی خیلی مؤثر است و حتی بارش باران می تواند کار را بخواباند و این شرایط زمانی را دچار فشردگی بیشتر کند. مثلا اگر شرایط استودیویی باشد، می توانید ساعت ها کار کنید و نگران زمان هم نباشید. ما در عصر نو تا 18 ساعت هم کار کردیم، اما استودیو داخلی بود.

غیر از زمان و بودجه فکر می کنید چه عوامل دیگری دخیل است که هیجان یک اتفاق اکشن به مخاطب منتقل نگردد؟

گاهی اتفاقی رقم می خورد که در قاب تصویر هیجان ندارد، چون ثبت تصویر خیلی مهم است.

یعنی فیلمبرداری هم مهم است؟

صد در صد. تخصص من ساخت صحنه های اکشن است و به کشور های دیگر دعوت می شوم که همین صحنه ها را دربیاورم. ممکن است خروجی کار من پنج ثانیه باشد، اما این پنج ثانیه را طی کار یک هفته ای انجام می دهم و کلی برایش برنامه ریزی می گردد و زمان و انرژی و وقت صرف می گردد، اما درنهایت در بودجه و زمان گیر می کنیم مثلا من شاید دوست دارم در برنامه یا کاری با یک ماشین مدل بالا بزنم به دیوار، اما امکانش وجود ندارد. منظورم مسائل ایمنی نیست که اتفاقا راه دارد و به راحتی قابل حل است، منظورم مسائل اقتصادی است.

مثلا شما ببینید یک پراید در تصویر به دیوار می خورد بیشتر هیجان زده می شوید یا یک مازراتی؟ قطعا مازراتی مجذوب نماینده تر است. این همان زیبایی شناسی است که گاهی نادیده گرفته می گردد. حتی لوکیشن هم اثرگذار است که کار را در کجا نمایش می دهید به خصوص برای مردمی که با گوشی موبایل به همه جا وصل هستند و به راحتی مجذوب نماینده ترین و منحصر به فردترین منظره ها را می بینند.

گاهی هم فکر می کنیم اتفاقات مختلفی هنوز می تواند در سینما و تلویزیون رخ بدهد، اما هنوز دیده نمی گردد، مثلا در مسابقه اتفاق پرش یک زن از ارتفاع را شاهد بودیم که شاید اتفاقات مختلفی از این دست می تواند رخ دهد.

ما برای همان صحنه هم جنگیدیم؛ برای شدن آن، پخش و همه جزئیات این فرآیند. برای خود من این اتفاق دستاورد بود. شاید بیننده تلویزیون فقط آن را ببیند، ولی برای من بعضی از این اتفاقات که صورت گرفته است دستاورد بوده است یا حتی اجرای دختران نینجا به نظرم یک دستاورد بود. من به شخصه هر چه داشتم برایشان گذاشتم. این ها اتفاقات مهمی است که ما زمانی به دلایلی بعضی از آن ها را ممنوع نموده ایم، اما وقتی تمیز و درست و قانونی آن را می بینیم فهمیده ایم اشکالی ندارد؛ و اصلا یک ویژگی کارتان هم همین تعامل و طراحی حرکات برای زنان هم بوده است.

من کمی افسارگسیخته ام البته این زیاد فعل مناسبی نیست، ولی در قالب تعاریف نمی گنجم، چون در اشل خاصی قرار نمی گیرم همین الان هرجور دلم بخواهد با شما صحبت می کنم، چون از چیزی نگران نیستم و پرونده پاکی دارم.

از عذرخواهی کردن هم واهمه ای ندارم و این مدلی نیستم که به شکل یک دنده روی حرفی که به اشتباه زده ام پافشاری کنم، اما به چیزی هم که اعتقاد دارم عمل می کنم. من اولین مربی بانجی جامپینگ ایران هستم و روی سکو های بانجی خانم ها را هم پرانده ام. من اولین مربی تونل باد ایران هستم و برای اولین پرواز رسمی جلوی خبرنگاران یک خانم را پراندم، چون اطمینان دارم که خانم ها می توانند. وقتی خانم ها به میدان می آیند اگر 100 باشند کار را با 140 انجام می دهند. این ها را هم نمی گویم که به نام فمینیست بودن تعبیر گردد به هر حال زنان هم بخشی از مردم هستند و انصاف این است که آن ها هم در اتفاقات حضور داشته باشند.

بعضی از ترس خانم ها در مواردی مثل بدلکاری یا ارتفاع می گویند آیا آماری داریم که مثلا نشان دهد خانم ها بیشتر می ترسند؟

خانم ها ترسوتر نیستند این را با قطعیت می گویم، چون من بالای چند هزار خانم به وسیله بانجی پرانده ام. فقط سیستم فکری خانم ها در کار های خطرناک و هیجان انگیز با مرد ها فرق دارد. نگرش و ایدئولوژی آن ها در مواجهه با رویداد فرق دارد و یک دلیلش همین است که مرد ها یک بعدی هستند و خانم ها چند بعدی. برای مرد ها آغاز هر حرکتی سخت است، اما خانم ها در آغاز بسیار قوی ترند و در ادامه مرد ها در کار تخصصی پیروز تر هستند، این طبق تجربه و آمار به دست است و البته در تجربه همواره استثنا وجود دارد. مثلا در آشپزی برترین آشپز های جهان مرد ها هستند، چون به صورت تخصصی به یک حرفه می پردازند و درصد بالایی از آن ها یک بعدی هستند.

شما تجربه های مختلفی در طراحی و اجرای صحنه های بدلکاری در سینما و تلویزیون داشته اید کدام یک از این تجربه ها برای خودتان خیلی متفاوت بوده است؟

در ایران کاری که بگویم خیلی متفاوت بوده است هنوز انجام نداده ام. مثلا فیلم ترسناک هالیوودی کار نموده ام و خیلی برایم تجربه متفاوتی بود. همواره برایم سؤال بود بازیگرانی که در این فیلم ها بازی می نمایند خودشان هم ترس دارند یا خیر و ما در هنگام بازی در آن فیلم ترسناک در پشت صحنه واقعا می خندیدیم. آن قدر می خندیدیم که حتی سر کار های کمدی در ایران نخندیده بودم، چون خیلی برایم باحال و بامزه بود.

بخش خون و کثافت کاری های اینچنینی هم داشت (می خندد) که البته خون بخش خنده داری نیست، ولی مثلا پتکی داشتیم که باید بر سر یک نفر می زدیم و مغز او می پاشید و بعد از این که زدیم هیچ کس حالش بد نشد بلکه همه زدیم زیر خنده.

صدایی که منتشر شد و حالتی که وجود داشت بیشتر خنده دار بود، ولی تصاویر بعدی که در خروجی کار دیده می گردد منزجر نماینده است. این ها برای من تجربه متفاوتی بود. یا من در یک فیلم آمریکایی کار کردم که مثل بازی تاج و تخت کاری تخیلی بود و در آن اژد ها داشتیم آن کار هم تجربه متفاوتی بود، چون لشکرکشی و سربازان زیادی داشت و از لوکیشن ها و دکور های عجیب و غریبی برخوردار بود و تماشا این اتفاقات در پشت صحنه برای من خیلی مجذوب نماینده بود. تعریف من برای تفاوت آن ها بود، اما اینجا ساختمان در پشت صحنه و جلوی صحنه همان ساختمان است و پروداکشن و دکور خیلی متفاوت نیست، چون اینجا ما نمی توانیم فیلم تخیلی یا ابرقهرمانی بسازیم.

به لحاظ قصه یا امکانات؟

هر دو. اگر اینجا مثلا جنگ ستارگان را بسازند و یکی از شخصیت ها به دیگری بگوید فلانی نیزه را به من بده همه می خندند. در ایران فیلم وسترن یا فیلم چینی شائولینی نمی توان ساخت، فیلم ترسناک نمی توان ساخت این ها فاکتور هایی دارد که اصلا نمی توان آن ها را به کار گرفت و اصلا نمی توان به سمت این ژانر ها رفت.

ژانر درام داریم، چون نویسندگان خوبی در این فضا هستند و کارگردانان ما هم بیشتر به حال و فضای فیلم می پردازند تا صحنه آن. صحنه پردازی آن ها عالی است، ولی بیشترین قدرت شان را در احوالات فیلم به کار می گیرند و می بینید که فیلم یک غم عجیبی دارد. مثلا در فیلم ابد و یک روز یک حال عجیبی را شاهد هستید. ما در ایران ژانر اکشن هم نداریم و از دهه 70 به بعد این ژانر با فیلم های جمشید هاشم پور خاتمه می یابد، اما همان طور که گفتم در درام اجتماعی آثار بسیار خوبی داشته ایم.

بار ها گفته اید که به رغم کار در این حوزه، اما ترس هایی هم دارید...

من از ارتفاع یا سرعت یا تاریکی می ترسم، ولی دارم با این ها زندگی می کنم، چون راهش را پیدا نموده ام.

بانیما