برای تلفن زدن اینجا صف می بستند
به گزارش مجله یک کامپیوتر، غروب که می شد از سربازانی که چند ماه مرخصی نرفته بودند تا جوانانی که به امید پیدا کردن کار راهی پایتخت شده بودند، جلو مرکز مخابرات خیابان شهید ذوالقدری صف می بستند.
لادن حبیبی- خبرنگاران: محله آذری مهاجرپذیر بود و خانواده های زیادی از اقوام مختلف در کوچه پسکوچه های آن زندگی می کردند. خانه های محله قدیمی بود و در هر نیم طبقه لااقل یک خانواده زندگی می کرد، اما به ندرت پیش می آمد که هر خانه تلفن داشته باشد. معمولاً خط تلفن ثابت خانه هم در اختیار صاحبخانه بود و فقط مستأجران خوش اقبال که با صاحبخانه ای دست و دلباز همخانه شده بودند، می توانستند برای تماس های داخل شهری خود از تلفن ثابت استفاده کنند. در آن روزها رایج شدن استفاده از تلفن همراه به شیوه امروزی هم شبیه قصه و افسانه بود و بعدها هم گوشی تلفن همراه وسیله ای لوکس محسوب می شد که تعداد انگشت شماری در اختیار داشتند. باجه تلفن زردرنگ روبه روی مرکز مخابرات کارتی بود و با داشتن کارت تلفن می توانستند با نقاط مختلف در تهران و شهرستان ها تماس بگیرند، اما تلفن زدن از داخل کابین های آهنی مرکز مخابرات به صرفه تر بود و نگرانی خالی شدن شارژ کارت تلفن و ناتمام ماندن مکالمه را هم نداشتند.
در آهنی مرکز مخابرات سخت و سنگین باز می شد و باید حسابی زور بازو خرج می کردی تا آن را باز کنی. به محض بازشدن در چشمت به مشتریان کلافه ای می افتاد که در انتظار رسیدن نوبت شان لحظاتی طولانی روی نیمکت های چوبی راهرو مرکز جا خوش کرده اند و با اتوماتیک به جان نیمکت های چوبی افتاده اند تا با به یادگار گذاشتن دست خط و نقش و نگارهای هنری لحظات انتظارشان را کوتاه کنند. صدای کسانی که پشت تلفن کمی بلند صحبت می کردند در بیرون کابین شنیده می شد: آبجی خیلی دلم برات تنگ شده، خدا کنه زودتر عید بشه، بیام ببینمت... به پسر خاله بگو غصه نخوره، دست به دست هم می دیم و خرج دوا و دکتر بچه اش را جور می کنیم...
مرکز مخابرات ابوذر سال ها پیش به دفتر خدمات پستی تبدیل شده و از باجه تلفن روبه روی آن دیگر اثری نیست.
منبع: همشهری آنلاینdorezamin.com: دور زمین: آشنایی با زیبایی های دنیا در مجله گردشگری