دریغ از گیت، دریغ از یک شماره جایگاه! - مجله یک کامپیوتر

سمیرا شیرمردی ، لیگ هجدهم باز هم با اتفاقات عجیبی همراه بود. انگار همواره وقتی به خاتمه مسابقات نزدیک می شویم باید شاهد یک سری اتفاقات و درگیری های عجیب و غریب باشیم و باز هم نگران حال آنهایی که در استادیوم آسیب دیدند. بعد از اتفاقی که برای سرباز احمدی در استادیوم اصفهان افتاد و اینکه او چشمانش را از دست داد، فکر می کردیم دیگر همه درس عبرت می گیرند و آن اتفاق تلخ تکرار نمی گردد اما نه تنها اینطور نشد بلکه حتی از دست دادن چشم به مساله ای عادی و معمولی تبدیل شده! بعد از سرباز احمدی، یک طرفدار استقلالی در اهواز، چشم خود را از دست داد. همین چندی پیش در اصفهان، یک کودک و یک تماشاگر دیگر چشمان خود را از دست دادند اما دیگر مثل اتفاقی که برای سرباز احمدی افتاد، کمتر به آن پرداخته می گردد چون انگار دیگر همه چیز عادی شده و همه به راحتی از کنار آن می گذرند. در حالی که این آسیب ها در دنیا، سر و صدای زیادی به پا می نماید. ما تنها به این مساله دلخوش هستیم که کسی کشته نشده. همه خوشحالیم که در درگیری های فینال جام حذفی در اهواز، هیچ طرفداری جانش را از دست نداد و البته چشمی کور نشد. در حالی که در همان جا هم سرهای زیادی شکسته شد و خون های زیادی ریخته.

نکته جالب این است که با وجود همه این اتفاقات تلخ -که عادی شده- هنوز هم هیچ کس به دنبال حل آن نیست چون احتمالا در تفکر خیلی ها، همواره مرگ برای همسایه است. در حالی که ممکن است این اتفاق برای هر کسی بیفتد. برای اینکه جلوی این اتفاقات هم گرفته گردد احتیاج به یک سری کارهای امنیتی معمولی است. کارهایی که انجام دادنش چندان عجیب و البته خارج از عرف نیست. شاید مقایسه استادیوم های ایرانی با هر جای دنیا، چندان درست نباشد اما با یک مقایسه ساده می توان کارهایی انجام داد و به گونه ای از دیگر استادیوم های دنیا الگو گرفت تا دیگر شاهد اتفاقات تلخ نباشیم.

زمانی که در جام دنیای روسیه حضور داشتم و امکانات و البته شرایط ورود به استادیوم ها را می دیدم، به نظرم همه چیز خیلی عادی بود اما وقتی حضور در استادیوم آزادی تهران (بازی پرسپولیس و کاشیما) را تجربه کردم متوجه شدم چقدر تفاوت وجود دارد. تفاوت هایی که ممکن است خطرهای بزرگی به وجود بیاورد. آن هم در یک بازی خیلی مهم که البته زیر نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا برگزار می شد. به هر حال، با رعایت یک سری از نکات خیلی مهم که خیلی هم عجیب نیست می توان به همان شرایط ایده آل رسید که دیگر شاهد چنین اتفاقات تلخی نباشیم. اشاره به چند مورد از رعایت مسائل امنیتی در روسیه و مقایسه آن با ایران، می توان به تفاوت ها به راحتی پی برد.

فقط 3 ساعت قبل از بازی اجازه ورود داده می گردد

اگرچه در ایران همه کوشش می نمایند زودتر خود را به استادیوم برسانند تا به اصطلاح جا گیرشان بیاید اما در هیچ دنیای شرایط به این صورت نیست. در جام دنیای روسیه که طرفداران زیادی از همه دنیا، برای تماشای بازی ها آمده بودند، تنها 3 ساعت قبل از بازی اجازه ورود به استادیوم داده می شد. این زمان برای هیچ کس قابل تغییر نبود، نه برای خبرنگاران و عکاسان و نه برای هیچ مسئول دیگری. همه خود را نزدیک گیت های ورودی می رساندند تا زمان باز شدن درها، به راحتی وارد شوند. جلوی ورودی ها هم تعداد زیادی طرفدار نبود چون از هر قسمت نهایتا 100 نفر وارد می شد که ورود آنها هم سخت نبود. ضمن اینکه طرفدارای که دیر می رسید می دانست جایش محفوظ است و هر ساعتی برسد می تواند روی جایگاه رزرو شده اش بنشیند. به خاطر این مساله نظم و ترتیب خاصی در ورود طرفداران به استادیوم وجود داشت و نه تجمع صورت می گرفت و نه اینکه حقی از کسی ضایع می شد.

بلیت فروشی الکترونیکی

سال هاست که فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا، تاکید نموده اند برای مسابقات رسمی و لیگ های حرفه ای باید بلیت فروشی به صورت الکترونیکی انجام گردد. اینطور جلوی بازار سیاه هم گرفته خواهد شد اما انگار در ایران ساز و کار لازم برای درست پیش بردن این مساله وجود ندارد. به طور مثال، بارها پیش آمده که بلیت فروشی به صورت الکترونیکی بوده اما مثلا یک نفر می تواند چندین بلیت خریداری کند و بعد همان را در بازار سیاه بفروشد. در صورتی که اگر این بلیت ها شماره بندی باشد و نام خریدار و مشخصات دقیق آن، ثبت گردد، دیگر این اتفاق به راحتی نخواهد افتاد. ضمن اینکه برای هر بلیت باید فقط نام یک نفر و البته مشخصات واقعی آن ثبت گردد. این اتفاق، چندان سخت نیست و به راحتی می توان انجام داد اما تا به حال به صورت کامل و درست انجام نشده.

پارکینگ

پارکینگ استادیوم ها هم یکی دیگر از مسائل مهم در استادیوم ها است. برای ورود به پارکینگ استادیوم، باید بلیت تهیه گردد که در آن بلیت هم جای مشخص برای ماشین موردنظر مشخص شده. جای پارک برای تماشاگران VIP و حتی اهالی رسانه، تیم ها، مسئولان و... کاملا متفاوت با بقیه جاها است. شاید اگر همین مساله هم رعایت می شد، در استادیوم نقش دنیا اصفهان شاهد سوختن و شکسته شدن شیشه های ماشین های اهالی رسانه که از تهران به اصفهان رفته بودند، نبودیم اما به این مساله هم توجه چندانی نمی گردد.

شماره گذاری جایگاه ها

شماره گذاری جایگاه ها هم مساله ای است که سالیان سال از سوی فدراسیون دنیای فوتبال و ای اف سی به آن تاکید دارد و پیگیر آن است. همین تاکیدها باعث شده فقط باشگاه هایی مجوز حرفه ای بگیرند که استادیوم خانگی شان، این مساله را هم رعایت نموده باشند. اگر شماره گذاری درست و اصولی انجام شده باشد هر طرفدار می داند کجا باید بنشیند و البته از کدام گیت باید وارد استادیوم گردد. در روسیه، طبق بلیت هایی که به دست طرفداران و حتی خبرنگاران داده می شد فقط از یک ورودی که شماره جایگاه آن مشخص بود، اجازه ورود داده می شد و دقیقا باید جایی حضور پیدا می کردند که بلیت آن خریداری شده بود. اگر طبق شماره جایگاه که البته طبق گیت ها با رنگ های متفاوت مشخص شده بود، طرفداران وارد استادیوم شوند دیگر احتیاجی نیست که طرفداری از چندین ساعت قبل خود را به استادیوم برساند تا بتواند جایی برای خود پیدا کند. به طور مثال، برای دربی ها، طرفداران مجبور هستند از حدود 7، 8 ساعت قبل به استادیوم بروند تا بیرون نمانند. نکته جالب این است که خیلی از آنها هم بدون اینکه بلیت VIP داشته باشند، خود را به این منطقه می رسانند و جا خوش می نمایند. در حالی که آنهایی که بلیت VIP دارند به خاطر کمی دیر رسیدن نسبت به آن طرفداران، نمی توانند در جای خود قرار بگیرند و حتی وارد استادیوم شوند. در نهایت هم خیلی از آنهایی که بلیت دارند پشت در می مانند و با وجود اینکه برای دیدن این بازی هزینه کردند، مجبورند در جایی جز استادیوم، بازی را دنبال نمایند. این مساله در فینال جام حذفی هم وجود داشت و همین بی نظمی باعث ایجاد جنجال شد. دلیل آن را خیلی راحت می توان پیدا کرد، وقتی قبل از بازی، فقط یک ساعت کنار یکی از گیت های ورودی به استادیوم بایستی و نفراتی که وارد می شوند را ببینید. مثلا در بازی پرسپولیس و کاشیما، وقتی جلوی درب ورودی VIP بودیم بارها شاهد حضور نفراتی بودیم که بلیت نداشتند اما با یک تلفن وارد می شدند.

بازرسی بدنی

یکی از کارهایی که در استادیوم های ایران به خوبی انجام نمی گردد بحث بازرسی بدنی و البته وسایل همراه است. انگار اینجا هم باید با همه دنیا فرق داشته باشیم. شاید همین تفاوت باعث شد وقتی وین رونی ستاره انگلیسی، بازرسی بدنی شد، برای همه ایرانی ها عجیب باشد در صورتی که در همه دنیا قبل از ورود به استادیوم، همه بازرسی بدنی می شوند و نام و نشان حاضران فرقی نمی نماید. انجام این کار خیلی سخت نیست. اگر ورودی استادیوم ها را تقسیم بندی نمایند، حتی زمانی که اتفاقی می افتد به راحتی می گردد پی برد کدام بازرس در کارش کم گذاشته و خیلی خوب آن را انجام نداده. البته برای اینکه کار با سرعت و دقت بالایی انجام گردد به یک سری امکانات احتیاج است، امکاناتی که حتی در استادیوم های مدرن ایران هم به چشم نمی خورد. امکاناتی مثل گیت های بازرسی و فلزیاب. در همه جای دنیا، هر طرفدار، مسئول، خبرنگار و... قرار باشد به استادیوم برود باید از زیر گیت رد گردد و البته وسایل خود را در گیت دیگر بگذارد. وسایل خبرنگاران کاملا محدود و مشخص است و هر وسیله ای اجازه ورود پیدا نمی نماید. برای طرفداران این مساله بدون شک محدودیت بیشتری خواهد داشت. به هر حال، همه وسایل به جز اینکه از زیر گیت رد می گردد باید از کیف، جیب و... خارج گردد و به بازرس نشان داده گردد. به طور مثال همه وسایل الکترونیکی از جمله لپ تاپ، پاوربانک، موبایل و... باید روشن گردد تا مسئولان بازرسی مطمئن شوند مسئله ای ندارد اما در ایران، اگر بزرگترین کیف دنیا را هم در دست داشته باشی، نهایتا بگویند در آن را باز کن و فقط روی آن را می بینند. البته این کار ظاهرا در استادیوم اهواز هم انجام نشد. به هر حال وقتی برای استادیوم های مدرن، میلیاردها تومان خرج می گردد، به نظر نمی رسد خرید گیت های بازرسی که در فرودگاه ها زیاد دیدیم، چندان هزینه بر باشد. هر گیت در حال حاضر بین 15 تا 30 میلیون تومان هزینه دارد که اگر 20 گیت هم خریداری گردد، قیمت آن به یک میلیارد نمی رسد اما استادیوم امن تر خواهد شد.

بطری آب با در، ممنوع است

شاید برای همه خیلی عجیب باشد اما در استادیوم های بزرگ دنیا بردن بطری آب با در آن، به استادیوم برای همه ممنوع است. یعنی در بطری آب باید تحویل داده گردد تا بتوان آن را به استادیوم برد. این مساله خیلی وقت ها برای خبرنگاران مشکل ساز می شد چون برخی وقت ها بطری آب روی میز می افتاد و آب وارد لپ تاپ، موبایل و... می شد اما این مسائل مهم نبود چون امنیت در درجه اول قرار گرفته است. دلیل اینکه در بطری آب را نمی توان به استادیوم برد این است که بطری آب وقتی در داشته باشد مثل سنگ می گردد و پرتاب آن می تواند به هر کسی آسیب بزند اما وقتی بدون در باشد، موقع پرتاب خالی می گردد و آسیبی به کسی وارد نمی نماید. البته آوردن خوراکی به استادیوم معمولا ممنوع است و فقط می توان از دکه های داخل استادیوم خرید کرد. آنجا هم همه موارد ایمنی رعایت می گردد و هیچ وسیله ای که خطرساز باشد به طرفداران داده نمی گردد.

راهنما در همه استادیوم

برای مسابقات مهم معمولا برگزارنماینده، یک سری راهنما در استادیوم در نظر می گیرد تا طرفداران دچار سردرگمی نشوند. این راهنماها برای بازی های بین المللی به زبان انگلیسی مسلط هستند تا به سوالات طرفدار هر کشوری بتوانند جواب بدهند و به آنها یاری نمایند. همین راهنماها باعث می شوند که طرفداران به راحتی گیت مورد نظر برای ورود به استادیوم و البته جایگاه اش را پیدا کند. اگرچه این راهنماها به نظم استادیوم هم خیلی یاری و اکثرا به صورت داوطلب کار می نمایند اما اثری از حضور آنها در استادیوم های ایران نیست. حتی در بازی های بین المللی و مهم که طرفداران خارجی هم به استادیوم می آیند.

سرویس بهداشتی به اندازه کافی

یکی از مواردی که در رابطه با آن همواره بحث های زیادی وجود دارد سرویس های بهداشتی است. در استادیوم های ایران ظاهرا سرویس های بهداشتی و البته آبخوری ها به تعداد خیلی کمی به نسبت جمعیت وجود دارد. در حالی که در همه دنیا به نسبت ظرفیت استادیوم، تعداد سرویس های بهداشتی مناسبی هم در نظر گرفته شده تا بتواند به احتیاج طرفداران پاسخ بدهد. حالا بگذریم که سرویس های بهداشتی نشانی از بهداشت ندارند اما به هر حال طرفداران احتیاج پیدا می نمایند که به آنجا مراجعه داشته باشند. این مساله معمولا در ایران نادیده گرفته می گردد که خیلی عجیب است.

استادیوم های ایران متفاوت با همه دنیا

البته شرایط استادیوم های ایران به صورتی است که رعایت کردن همه این مسائل ایمنی و مهم شاید تا حدودی بتواند جلوی اتفاقات تلخ را بگیرد. در ایران، اتفاقات دیگری در استادیوم ها رخ می دهد که غیرقابل باور نیست مثلا ورود طرفداران از در و دیوار استادیوم. بارها شده در استادیوم های مختلف ایران شاهد این بودیم که طرفداران زیادی از روی در و دیوار وارد شدند و بعضا از روی همان دیوارها، بازی را تماشا کردند اما جلوی این اتفاق را هم می گردد گرفت. پس برای اینکه به لحاظ ایمنی در استادیوم ها به استادیوم های مهم دنیا برسیم، کار سختی پیش رو نخواهیم داشت. کاش حداقل این مسائل در استادیوم های مدرن ایران مثل فولاد آره نا اهواز، استادیوم امام رضا (ع) مشهد و... رعایت گردد تا بقیه استادیوم ها هم یاد بگیرند و جلوی اتفاقات تلخ را بگیرند اما متاسفانه هر وقت اتفاق تلخی می افتد در همان ابتدا بحث در خصوص آن زیاد است و البته همه تقصیر اصلی را گردن دیگری می اندازند اما کمی بعد از آن، همه چیز فراموش می گردد و حتی کسی سراغ تماشاگرانی که چشمان خود را از دست داده اند را هم نمی گیرند.

9

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما