زیبایی های پیاده روی اربعین از دید یک نابینا

به گزارش مجله یک کامپیوتر، برخی ها از سر دلسوزی می گفتند: آقا شما بیایید راستا را با ماشین بروید. اذیت می شوید ها. می دانید چقدر راه است؟ 80، 90 کیلومتر... وقتی اصرارهایشان زیاد می شد، می گفتم: مگر پیاده روی به چشم احتیاج دارد؟

زیبایی های پیاده روی اربعین از دید یک نابینا

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، می گویند زیبایی هایش را باید حس کنی؛ با همه وجودت، طعم شیرینش را باید بچشی؛ با تک تک سلول هایت و عظمتش را باید درک کنی؛ با تمام احساست. آنجا در جهت 80 کیلومتری میان نجف و کربلا و در میان 1452 ستون بهشتی اش، چشمِ سَر انگار در تماشای زیبایی ها، ناتوان ترین است. باور نداری، از اکبر جوان، هموطن باصفای روشندل بپرس که توصیف های زیبایش از حال وهوای پیاده روی اربعین، هر آرزومند حرم ندیده ای را به یقین می رساند که در راه کربلا باید با پای دل قدم برداشت و از چشم دل برای تماشای زیبایی هایش مدد گرفت. در روزهایی که این زائر نابینا در تدارک سومین سفر پیاده اش به کربلا بود، به خبرگزاری فارس آمد و برایمان از تجربیات و خاطرات شنیدنی اش از این جهت عاشقی گفت. در روز جهانی عصای سفید با این گفت وگو همراه باشید .

برای عمل به تهران آمدم، با نابینایی ماندگار شدم

سال جاری که بگذرد، 33 سال است نور چشم هایش در ظاهر خاموش شده و به جایش شعله پرقدرتی در دلش نورافشانی می نماید. مهمان 42 ساله مان وقتی می خواهد از مقطع ورودش به دنیای نابینایی روایت کند، برمی گردد به روزهای کودکی اش و می گوید: 9 ساله بودم که ضعف بینایی ام شدت گرفت. آن روزها ساکن شهر آستارا بودیم و پدر و مادرم برای درمان تکمیلی چشم هایم، ناچار مرا به تهران آوردند. به امید بهبود، چشم هایم را به دست پزشکان تهرانی سپردند اما در حین عمل، شبکیه چشم هایم آسیب دید و همان میزان از بینایی را هم از دست دادم ...!

داستان کوتاهش برای هر مخاطبی با آه و حسرت همراه می گردد، اما از خودش بپرسید، این شرایط را مصلحت الهی می داند. اکبر جوان که در تمام این سال ها هم به جای گلایه، در مقابل این تقدیر الهی، سر تسلیم و رضا فرآورده است، مکثی می نماید و اینطور ادامه می دهد: در تهران ماندگار شدیم چون من دیگر باید به مدرسه نابینایان می رفتم. این کار، یک سال در ادامه تحصیلم وقفه انداخت و وقتی هم کنار دانش آموزان نابینا قرار گرفتم، ازآنجاکه باید خط بریل را یاد می گرفتم، از صفر آغاز کردم. اوایل، سخت بود اما به مرور خودم را با شرایط جدید وفق دادم و در ادامه هم هیچ وقت به خاطر نابینایی احساس ضعف نکردم و خودم را از اجتماع کنار نکشیدم. به دانشگاه رفتم و در مقطع کارشناسی رشته علوم اجتماعی فارغ التحصیل شدم و حالا هم 18 سال است با وجود تمام مسائل موجود، در زمینه اپراتوری مشغول فعالیت هستم .

خدا دل من و اهالی اداره گذرنامه را به هم گره زد

بحث حرم و زیارت که به میان می آید، تمام صورتش خنده می گردد. انگار بخواهد از یک آرزوی برآورده شده یاد کند، با شوق انگشت هایش را در هم قلاب می نماید و می گوید: همواره، حتی همان موقع که راه کربلا بسته بود، در دلم می گفتم: خدایا یعنی می گردد یک روز من هم کربلا را ببینم؟ این اشتیاق وقتی چند برابر شد که فضا برای برگزاری مراسم اربعین فراهم و اخبار پیاده روی اربعین، رسانه ای شد. از آن به بعد در ایام منتهی به اربعین، حال وهوای دیگری داشتم و گوشم فقط به اخبار پیاده روی بود و دلم می خواست کنار زائران باشم .

شاید برای برخی ها عجیب باشد که من چطور به شرکت در این مراسم فکر می کردم اما من واقعاً هیچ وقت خودم را ناتوان حساب ننموده ام. هوای پیاده روی اربعین هم که به سرم افتاد، با خودم گفتم: وقتی همه می روند، چرا من نروم؟ خلاصه، 3 سال قبل تصمیمم را برای راهی شدن گرفتم اما مشکل اینجا بود که پاسپورت نداشتم. با اینکه فرصت کمی باقی مانده بود، توکل کردم و به اداره گذرنامه رفتم. آنجا سراغ رییس اداره را گرفتم و به او گفتم: من خیلی برای زیارت، شوق دارم. گذرنامه را هم فقط برای همین هدف می خواهم. می دانم زمان بسیار تنگ است اما یاری کنید از این سفر جا نمانم. کار خدا و عنایت ائمه اطهار (ع) بود که به دل آن ها انداخت کارم را درست نمایند. اینطور بود که به لطف اهالی اداره گذرنامه، ظرف 4 ، 5 ساعت گذرنامه موقتم صادر شد .

تنها چرا؟! خدا و اهل بیت (ع) همراهم هستند

هیچ کس از تصمیمم استقبال نکرد. آن موقع هنوز داعش در عراق و سوریه خرابکاری می کرد. به همین دلیل خانواده ام به شدت مخالف کردند و گفتند: مگر می گردد همین طور راهی شوی؟ اگر آنجا در کشور غریب اتفاقی برایت بیفتد، اگر گرفتار داعش شوی، تنهایی می خواهی چه کنی؟ گفتم: هرچه خدا بخواهد، همان می گردد. اینجا هم که باشم، از یک دقیقه بعد خبر ندارم. آن ها را که راضی کردم، نوبت به دوستم رسید. او که مرا تا فرودگاه می رساند، در جهت تا توانست نصیحتم کرد که؛ نرو، تنهایی سخت است... در جوابش گفتم: تنها نیستم. خدا و اهل بیت (ع) هستند و یاریم می نمایند. آن ها برایم از هر همراهی بهترند .

دل زائر روشندل داستان ما راست می گفت؛ کریم ترین ها خودشان طلبیده بودند و خودشان هم در حمایتش سنگ تمام گذاشتند: تا نجف با هواپیما رفتم. به مسافری که در جایگاه کناری نشسته بود، گفتم: ممنون می شوم وقتی رسیدیم، یاری کنید و مرا تا حرم امیرالمؤمنین (ع) برسانید. از آنجا به بعد را خودم می روم. شب به نجف رسیدیم و همان شبانه به حرم رفتیم. وقتی با ازدحام شدید جمعیت زائران روبرو شدیم، همسفرم گفت: الان برویم جایی برای خواب و استراحت پیدا کنیم، فردا صبح می آییم برای زیارت. گفتم: اگر دنبال خواب بودیم که همان ایران هم خواب بود. من برای استراحت کردن اینجا نیامده ام. چند شب هم نخوابم، برایم مهم نیست. شما بروید، خیالتان راحت باشد. گفت: نه. آخه شما تنها... گفتم: از اول هم گفتم فقط تا حرم به شما زحمت می دهم .

نیمه شب بود که همسفرم رفت. با خودم گفتم: بگذار آرام آرام قدم بردارم، شاید بتوانم داخل حرم شوم و ضریح امیرالمؤمنین (ع) را زیارت کنم. در آن فشار جمعیت، طول کشید اما بالاخره دستم به ضریح رسید. حس وحالم در آن یکی دو دقیقه، قابل وصف نیست. ذکر لبم در آن موقع کوتاه، شکر خدا و دعا برای فرج امام زمان (عج) و سلامتی رهبر بود .

پیاده روی مگر به چشم احتیاج دارد؟!

در ترددهایم در کوچه و خیابان های تهران به دفعات به مشکل برخورده ام اما در پیاده روی جهت نجف تا کربلا هیچ مسئله ای برایم پیش نیامد. اصلاً در آن جهت، لحظه ای تنها و بدون همراه نمی ماندم که بخواهم احساس غربت کنم یا نگران شوم. در آن پیاده روی که بیشتر در خنکای شب انجام می شد، به لطف خدا و یاری ائمه اطهار (ع) دوستان خوبی در کنارم قرار گرفتند و هر بخش از جهت را همراه گروهی از آنها طی کردم. جالب است بدانید با توجه به اینکه آذری زبان هستم، در بخشی از جهت هم با چند زائر از کشور آذربایجان دوست و همراه شدم و آن ها نقش راهنمای مرا ایفا کردند .

کربلایی اکبر خوب یادش است دل نگرانی های اطرافیان برای او حتی در میان عمودهای آن جهت بهشتی هم ادامه داشت: خیلی ها با دیدن من تعجب می کردند و برایشان سئوال می شد چطور با این شرایط به پیاده روی آمده ام؛ آن هم تنها و بدون همراه. در این میان برخی ها هم از سر دلسوزی جلو می آمدند و می گفتند: آقا شما بیایید جهت را با ماشین بروید. اذیت می شوید ها. می دانید چقدر راه است؟ 80 ، 90 کیلومتر... وقتی اصرارهایشان زیاد می شد، می گفتم: مگر پیاده روی به چشم احتیاج دارد؟! الحمدلله خدا به من دو پای سالم داده و می توانم راه بروم. اینطور بود که راضی می شدند و می گفتند: حضور شما برای ما مایه افتخار است. اتفاقاً یکی از این همسفران، خبرنگار از آب درآمد. شماره ام را گرفت و بعد از برگشتن از سفر اربعین، مرا به دفتر روزنامه شان دعوت کرد .

آقای رحیم پور ازغدی گفت: چرا تنها آمدی؟

در عمود 288 اتفاق جالبی برایم افتاد. من از سال ها قبل، خیلی اوقات به نماز آدینه می روم و به صحبت های سخنران های پیش از خطبه هم گوش می دهم. حسابی هم اهل دنبال کردن برنامه های خبری و سیاسی صدا و سیما هستم. آن روز در یک موکب ایرانی، سخنران را از روی صدایش شناختم. آقای رحیم پور ازغدی بود که داشت برای زائران صحبت می کرد. در همان جمع، چند نفر از حاضران به ایشان گفتند: حاج آقا ما که کاری ننموده ایم اینجا هستیم. این آقا را ببینید؛ نابیناست و به تنهایی به پیاده روی آمده است. آقای رحیم پور ازغدی اول باور نکرد و با تعجب پرسید: واقعاً تنها آمده؟! جلو رفتم و گفتم: من سخنرانی هایتان را گوش می دهم. ایشان پرسید: چرا تنها آمده اید؟ حداقل با برادرتان می آمدید. ممکن است در این جهت طولانی برایتان مسئله ای پیش بیاید. گفتم: حاج آقا من برادر ندارم. از این گذشته، نگران سختی های راه هم نبودم. خدا را شکر هیچ مسئله ای هم برایم پیش نیامده .

دلم برای قربانیان کوچولوی داعش گرفت

بازخوانی سفرنامه پیاده روی اربعین به اینجا که می رسد، انگار خاطره ناخوشایندی بی اجازه پریده باشد وسط روایت های جذاب این سفر، خنده از رخ اکبر جوان می پرد و چهره اش در هم می رود. او مکثی می نماید و در ادامه می گوید: در ایران هم که سفر می روم، هرکجا می رسیم، از همراهانم می خواهم شرح دهند آنجا چطور مکانی است و در آن چه می گذرد تا بتوانم در ذهنم آن فضا و اتفاقات را تصویر کنم. در پیاده روی میان نجف و کربلا هم از هرکسی همراهم می شد، همین را درخواست می کردم. یک جایی از جهت، سر و صدای تعدادی بچه کوچک توجهم را جلب کرد. تعجب کردم و از همراهم پرسیدم: این ها کی هستند؟ گفت: این ها بچه هایی هستند که پدر و مادرهایشان را داعش به قتل رسانده. حالا این بچه ها آواره اند... با شنیدن ماجرای آن بچه ها خیلی دلم گرفت. مدام با خودم فکر کردم آینده آن ها چه می گردد؟ آنجا خدا را به خاطر امنیتی که در کشورمان داریم، شکر کردم و بیشتر این واقعیت را درک کردم که امنیت از هر نعمتی بالاتر است. برای سلامتی رهبرمان هم دعا کردم و از خدا خواستم به ایشان که محور این امنیت هستند، طول عمر بدهد .

از بالای سر زائران، ضریح امام حسین (ع) را زیارت کردم!

برخی حس ها را نمی توان به زبان آورد؛ مثل حسی که من در لحظه ورود به کربلا داشتم. هم مسرور بودم و هم یک جور ناباوری داشتم. تمام حرف هایی که از ایران و در طول جهت شنیده بودم، در ذهنم تکرار شد. آنقدر گفته بودند: نرو، تنهایی نرو، سخت است... که مدام با خودم می گفتم: خدایا یعنی چه می گردد؟ یعنی می توانم این جهت را تا آخر بروم و به کربلا برسم؟... وقتی گفتند وارد کربلا شده ایم، خیلی مسرور شدم و خدا را شکر کردم. با خودم گفتم: آن همه مرا ترساندند اما این سفر، زمین تا آسمان با آنچه آن ها می گفتند، فرق داشت. از آن لحظه تا وقتی به حرم رسیدم، حدود دو ساعت طول کشید .

نقطه عطف سفر اربعین اکبر جوان، همین جا شکل گرفت؛ در لحظه ای که آرزوی تمام عمرش محقق شد، آن هم به شکلی که شاید برای هیچ کس دیگر پیش نیاید: روز اربعین در ازدحام شدید جمعیت وارد حرم امام حسین (ع) شدم. همان روز شنیده بودم در اثر فشار جمعیت زائران، شیشه ضریح حرم حضرت ابوالفضل (ع) شکسته است. آنجایی که من ایستاده بودم، یک گروه عراقی داشتند سینه زنی می کردند. از اطرافیان پرسیدم: ضریح امام حسین (ع) کجاست؟ گفتند: ضریح، آن طرفِ همین دسته سینه زنی است اما الان امکان رفتن به آن سمت وجود ندارد. اصلاً اجازه حرکت نمی دهند. ایرانی هایی که کنارم بودند، گفتند: خادم های عراقی اینجا روی چهارپایه های بلندی ایستاده اند و جمعیت را راهنمایی می نمایند. به آن ها بگو می خواهی ضریح را زیارت کنی. توجه یکی از آن خادم ها هم در همان اثنا به من جلب شد. وقتی شرایط مرا دید، پایین آمد و دستم را گرفت. مرا روی چهارپایه خودش قرار داد و گفت: دستت را که دراز کنی و کمی هم خم شوی، می توانی ضریح را لمس کنی. اینطور بود که من از بالای سر زائران توانستم ضریح امام حسین (ع) را زیارت کنم .

تا برگشتم، دلم تنگ شد

شنیده بودم انسان در مکان های ویژه، به جای خودش باید برای دیگران دعا کند. من هم زیر قبّه حرم امام حسین (ع) برای امام زمان (عج)، کشور امام زمان (عج) و برای شفای بیماران و آن هایی که شرایط سخت تری نسبت به من دارند، دعا کردم. خیلی ها از سر دلسوزی به من می گویند کاش این شرایط را نداشتی. آن وقت راحت تر زندگی می کردی. اما من در جوابشان می گویم: نه. معلوم نیست. شاید اگر چشم هایم سالم بود، انسان بدی می شدم. شاید اعتقاداتی که الان دارم را نداشتم. شاید مثل حالا، دلم با اهل بیت (ع) نبود .

مرور خاطرات آن سفر آسمانی، قند در دل زائر روشندل داستان ما آب می نماید و عطشش را برای تجدید این عهد در پیاده روی سال جاری، دوچندان. اکبر جوان که حالا برای سومین بار راهی بهشت روی زمین است، می گوید: دفعه اول وقتی به ایران برگشتم، تا از هواپیما پیاده شدم، دلم گرفت. گفتم: خدایا چقدر زود تمام شد. راستش تا رسیدم، دلم برای کربلا تنگ شد. گفتم: خدایا کی می گردد دوباره بروم و در جهت این پیاده روی قرار بگیرم؟ آخه آنجا که می روی، حال وهوایت عوض می گردد. همه چیزهایی که اینجا اذیتت می نماید را فراموش می کنی. احساس سبکی و آرامش می کنی و حس می کنی رشد نموده ای. اینطور بود که سال بعد هم راهی شدم و این بار با تجربیات سال قبل، در شرایط بهتری توانستم پیاده روی را انجام دهم. سال جاری هم ثبت نام نموده ام و راهی هستم. از همین جا به همه هموطنان هم توصیه می کنم با هر شرایطی که دارند، پیاده روی اربعین را از دست ندهند چون معتقدم هر زائری که از ایران یا کشورهای دیگر به این مراسم می رود، خاری است در چشم دشمنان اسلام .

منبع:فارس

،

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما

مجله کامپیوتر: از کامپیوتر و IT کلی مقاله و ترفند جالب اینجا داریم

منبع: خبرگزاری تسنیم
انتشار: 30 آبان 1400 بروزرسانی: 30 آبان 1400 گردآورنده: 1com.ir شناسه مطلب: 15911

به "زیبایی های پیاده روی اربعین از دید یک نابینا" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "زیبایی های پیاده روی اربعین از دید یک نابینا"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید