سیل یاری های مردمی برای درمان کولبر 14ساله ، این همه درد برای یک لقمه نان؛ به خاطر یک گوشی! ، واکنش مخاطبان خبرنگاران آنلاین - مجله یک کامپیوتر

خبرنگاران - پروانه بندپی: داستان تلخ و غم انگیز زندگی و کار کولبران کرمانشاه و کردستان، داستان امروز و دیروز نیست. سال ها است که فقر و بیکاری در این استان ها به خصوص روستاهایشان بیداد می نماید و بسیاری از مردم این دیار را مجبور به کولبری نموده است.

اینجا کولبری، زن و مرد و کودک نمی شناسد. همه باید کولبری نمایند تا لقمه نانی به دست بیاورند و فقط بتوانند روز فقرزده خود را به شب و شب را به روز برسانند. کولبری به زبان آوردنش هم سنگین است. چه برسد به حمل کردن بارهای سنگینی همچون یخچال، ماشین لباسشویی، لاستیک خودرو، مواد خوراکی و ... از مرزهای عراق تا خاک کرمانشاه و برعکس. فقط قوی ترین مردان ایران می دانند که این بارها چقدر سنگین اند و فقط کولبران می دانند که نان مهم تر است تا فکر کردن به سنگینیِ این بار.

مانی، پسرک 14ساله از روستای شمشیر پاوه کرمانشاه، یکی از همین کولبران است که از 2 سال پیش با مادر جوانش به کولبری می رفت. او می خواست مرد خانه باشد. چراکه مادر چند سالی است به خاطر اعتیاد پدر از او جدا شده و بار زندگی روی دوش او افتاده است.

• مانی به شاد نرسید | کوشش نوجوان کولبر برای خرید گوشی هوشمند با سقوط از کوه ناتمام ماند

سال جاری مانی نقشه کشیده بود که پول هایش را از راه کولبری جمع کند تا بتواند گوشی هوشمند بخرد و در سال تحصیلی جدید از شبکه اینترنتی شاد و درس و مدرسه آنلاین جا نماند. اما بخت با پسر نوجوان و مادرش یار نبود.

• آن روز چه اتفاقی افتاد؟

آن روز مانی از ترس ماموری که به او فرمان ایست داد، آمد که با بار لوبیای خود فرار کند، اما پایش پیچ خورد و از کوه پایین افتاد و به دلیل برخورد با تخته سنگ ها صورت، بینی و چشمش دچار مصدومیت شدید شد. حالا مانی با دردها و زخم هایی روزهایش را سپری می نماید که سنگین تر و جان کاه تر از کارِ طاقت فرسای کولبری است.

کولبران روستای شمشیر معمولا نیمه های شب به طرف مرز عراق روانه می شوند. آنها باید مسافتی را با ماشین به طرف مرز بروند اما از آنجا به بعد باید با پای پیاده به دل کوه و کمر بزنند. چند شب قبل، مانی و مادرش 4 بسته 25 کیلویی لوبیا را که در عراق مشتریان خوبی دارد، با خود به نقطه صفر مرزی بردند.

کولبران از ساعت 2 صبح راه افتاده بودند تا به آنجا برسند. کمی مانده به مرز همراه چند کولبر دیگر استراحت می کردند تا آسمان روشن گردد. اما وقتی سپیده زد، مأموران سر رسیدند و بار همه آنها را توقیف کردند. کولبران که بارهایشان را از دست داده بودند، به طرف روستا راه افتادند. شرایط مانی و مادر اما فرق می کرد. وقتی مأموران از آنجا دور شدند و بقیه کولبران هم رفتند، مانی به مادرش گفت که دو بسته از بارها را کنار سنگی مخفی نموده است. مانی از کوه بالا رفت و خودش را به بارهایی که مخفی نموده بود، رساند اما همین که می خواست بسته های لوبیا را پایین بیاورد، ناگهان یک خودرو سر رسید و ماموری از آن پیاده شد.

حالا چند روز از حادثه تلخی که برای مانی رقم خورده، می گذرد و زن جوان و پسرش گرفتار زخم ها و دردهای پسرک هستند. آن روز نه تلفن آنتن می داد و نه ماشینی رد می شد که مادر یاریی بگیرد. مانی خونریزی زیادی داشت. چشم، بینی و صورتش به تخته سنگ ها خورده بود. مادر، او را به دوش گرفت و به روستایی که آن نزدیکی بود، برد اما آنجا هیچ امکاناتی نداشت.

زن به زحمت توانست با برادرش تماس بگیرد و یاری بخواهد. با یاری برادر، مانی به بیمارستان پاوه منتقل شد و در آنجا صورتش را 8 بخیه زدند. صورتش پاره شده و بینی اش شکسته بود اما چون مادر هزینه مداوایش را نداشت، رضایت داد و او را به خانه بردند. مانی چند روز در خانه بود اما چون خونریزی داشت، مجبور شدند دوباره او را به بیمارستان ببرند و این بار به شهر کرمانشاه. پسر 4 روز در بیمارستان بستری بود اما پزشکان گفتند به خاطر آسیبی که به چشمش وارد شده، باید به تهران منتقل گردد. حالا مادر مانده و یک پسر روی دستش و دستی خالی از یک هزار تومانی.

• همه برای یاری آمدند

با انتشار خبر سقوط مانی از کوه در هنگام کولبری و مصدومیت شدید او بسیاری از سمن ها (NGO)، شهروندان عادی، برخی از استارتاپ ها و حتی شماری از شرکت های خصوصی معتبر و بنام با خبرنگاران تماس گرفته یا کامنت گذاشته و اعلام نموده اند که قصد دارند به این مادر و پسر یاری و از آنها حمایت نمایند.

بسیاری از مخاطبان خبرنگاران و همچنین تعدادی از کاربران شبکه های اجتماعی از جمله توییتر نیز اعلام نموده اند که حاضرند برای درمان این پسر نوجوان، یاری های نقدی خود و دیگران را جمع آوری نمایند و به دست خانواده او برسانند. برخی از آنها نیز تقاضا نموده اند که خبرنگاران شماره کارت مادر مانی را منتشر کند تا بتوانند در یاری کردن به این خانوده سهیم باشند. در این میان شماری از مخاطبان خبرنگاران، علت فقر مانی و سایر کولبران و نیز شرایط بغرنج دانش آموزان بی بضاعت را کوتاهی های دولت دانسته اند و کامنت های انتقادی و گلایه آمیز نوشته اند.

• تصاویر مانی کولبر سقوط نموده از کوه؛ قبل و بعد از بستری شدن

• تبلت ها و گوشی های دانش آموزان بی بضاعت کجا رفت؟

یکی از کاربران خبرنگاران با اظهار تاسف نسبت به اتفاقی که برای مانیِ 14ساله اتفاق افتاده، نوشته است: حدود 60 تا 70 هزار تبلت و گوشی همراه که برای اهدا به دانش آموزان کم بضاعت و بی بضاعت در نظر گرفته شد، به دست چه کسانی رسیده است؟ چرا دولت در شناسایی دانش آموزان نیازمند سهل انگاری و کوتاهی می نماید؟ بچه ها کار و زنان سرپرست خانواده را دریابید.

• چرا دولت از زنان سرپرست خانوار حمایت نمی نماید؟

بختیاری، یکی دیگر از کاربران خبرنگاران است که نوشته است: بسیار متاسفم از دولتی که نمی تواند از زنان سرپرست خانوار حمایت کند. باید متاثر شد از وزیر آموزش و پرورشی که توانایی برطرف مسائل آموزشی مناطق محروم را ندارد و فقط پشت تریبون شعار می دهند. باید متاسف شد از مجلس و نمایندگانی که با توجه به محرومیت و مسائل مردم این منطقه هیچ تصمیمی برای برطرف مسائل این خانوادها نمی گیرند. آیا وزارت آموزش و پرورش نمی تواند برای برطرف مسائل آموزشی مناطق محروم به ویژه روستاها قدمی بردارد؟ روستاهایی که حتی اینترنت ندارند و شبکه های تلویزیونی آنها بیش از دو سه کانال را نمی گیرند.

• لطفا شماره کارت بدهید

یکی دیگر از مخاطبان نوشته است: شما که زحمت کشیدین و گزارش دادین. کاش یه شماره کارتم می دادین. یه نفرم یه نفره. درسته نمیشه همه بچه ها رو نجات داد ولی خب یه نفر رو میشه.

زهرا مخاطب دیگری است که نوشته است: لطفا اگر می گردد، شماره تماس این مادر را بدهید. من حاضرم گوشی خودم را به پسرش بدهم یا برایش یک گوشی بخرم. من کاری به بقیه ندارم. من خودم یک کارمند جزء و مثل این مادر تنها با پسر پنج ساله ام زندگی می کنم ولی حاضرم هم در مخارج درمان و هم در خرید گوشی تا آنجا که امکان دارد، یاری کنم.

مخاطب دیگری گفته است: لطفا شماره حساب از ایشون بذارید تا مردم یاری هاشونو مستقیم به حساب خانم واریز کنن . شماره حساب بنیاد و موسسه و .......... مورد اعتماد مردم نیست. فقط شماره حساب خانم (مادر مانی) توسط سایت شما اعلام بشه اعتبار داره.

• چرا کسی به فریاد مردم مستحق نمیرسه؟

کاربر دیگری نوشته است: چرا کسی به فریاد مردم مستحق نمیرسه؟ چرا باید تو این مملکت فقر بیداد کنه؟ فقط مسئولین ادعا میکنن ولی هیچ خبری از این ادعا نیست. مردم دارن با سختی و فشار زیاد زندگی می نمایند.

• به دنبال یک لقمه نون!

سیاوش مخاطب دیگری است که دل بسیار پُری دارد و نوشته است: متاسفم برای یکی از ثروتمندترین کشورهای جهان که بیشتر مردم کردش کولبر و برخی از مردمش تا کمر توی سطل زباله دنبال یک لقمه نون هستن.

• چرا دولت کاری نمی نماید؟

مخاطب دیگری نوشته است: به خاطر یه عده قاچاقچی که در شهرهای کردستان هستند، این بیچاره ها رو اجیر می نمایند که با هزار بدبختی کالاهای سنگین مثل یخچال و کولر گازی و ماشین لباسشوئی و لاستیک و لوازم خانگی رو از آن طرف مرز به ایران منتقل نمایند. اغلب این کالاها چینی و ترکیه ای است. آخه دولت چطور نمیتونه چاره ای برای از بین بردن کولبری که نوعی خفت ملی است، بکنه؟

• به خاطر یه گوشی

یکی دیگر از مخاطبان نوشته است: بچه های خودتون پول پارو میکنن. اونوقت این بچه باید به خاطر یه گوشی جونش رو به خطر بندازه.

• آقایون خودشون تو ناز و نعمت زندگی میکنن

محمد سرلک، مخاطب دیگر نوشته است: آقایون و آقازاده هاشون باید تو ناز و نعمت زندگی کنن. بعد یه سری ها هم برای یه لقمه نون این جوری از بین برن.

• مادرم؛ کولبر | روایت تلخ زنان کولبر و غم برنگشتن مادر | بارمان را که می گیرند بدبخت می شویم

• اینفوگرافی | روزگار سخت کولبران

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما