شعر عاشقانه غمگین و سوزناک کوتاه و طولانی
به گزارش مجله یک کامپیوتر، شعر حاصل شور دل یک عاشق است. وای به روزی که این دل غمگین گردد؛ می سوزاند و بغض می دهد عاشق غمگین را… شعر عاشقانه غمگین یکی از زیباترین شعرهایی است که چه در گذشته و چه امروز، پناه و تسکین دل عاشقان بوده است. چند مورد از این نوع اشعار را با هم بخوانیم.
در این مطلب می خوانید:
شعر عاشقانه غمگین کوتاه
شعر عاشقانه غمگین طولانی
شعر عاشقانه مولانا
شعر عاشقانه غمگین کوتاه
می تراود حسرت آغوش از آغوش ما
زخم را نتوان دهان از شکوه بیداد بست
♥♥♥
سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت
♥♥♥
منتظرم
شبیه یک آهنگِ غمگین قدیمی
در آرشیو رادیو…
زنگ بزن
بگو که می خواهی مرا بشنوی
♥♥♥
دیگر بوی بهار هم سرحالم نمی نماید
چیزی شبیه گریه زلالم نمی نماید
آه ای خدا مرا به کبوتر شدن چکار؟
وقتی که سنگ هم رحمی به بالم نمی نماید
♥♥♥
ترسم که تو هم یار وفادار نباشی
عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی
من از غم تو هر روز دوصد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی
♥♥♥
مرا گویی: مشو غمگین، که غم خوارت شوم روزی
ندانم آن، کنون باری، مرا غم خوار می داری
♥♥♥
امتحان کردم ببینم سنگ می فهمد تو را
از تو گفتم با دلم، کوتاه آمد، گریه کرد.
گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم
چون سخت بود، در دلِ سنگش اثر نکرد!
♥♥♥
آنکه مست آمد و دستی به دل ما زد و رفت
در این خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد
تنه ای بر در این خانه تنها زد و رفت … .
تو را به جای تمام کسانی که نمی شناختم دوست می دارم،
تو را به جای تمام روزگارانی که نمی زیستم دوست می دارم،
تو را برای دوست داشتن، دوست می دارم
♥♥♥
هر که در عاشقی قدم نزده است
بر دل از خون دیده نم نزده است
او چه داند که چیست حالت عشق
که بر او عشق، تیر غم نزده است
♥♥♥
دلم را دیدی و گفتی عجب عصر غم انگیزی
به چشمم زل زدی گفتی عجب باران زیبایی
♥♥♥
بی فایده مگو که دوش حیران شده ای
سر حلقه عاشقان دوران شده ای
از زمین لرزه و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای
♥♥♥
دلم را که مرور می کنم
تمام آن از آن توست
فقط نقطه ای از آن خودم
روی آن نقطه هم میخ می کوبم
و قاب عکس تو را می آویزم….
♥♥♥
دل اگر بستی
محکم نبند!
مراقب باش گره کور نزنی!
او می رود!
آنوقت تو میمانی و یک گره کور!
♥♥♥
به خدا غنچه شادی بودم دست عشق آمد و از شاخه ام چید
شعله آه شدم صد افسوس، که دلم باز به دلدار نرسید
♥♥♥
عشق آن بُغضِ عجیبیست که از دوریِ یار
نیمه شب بینِ گلو مانده و جان می گیرد
شعر عاشقانه غمگین طولانی
در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست
می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست
می نشینی روبرویم، خستگی در می کنی
چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست
باز می خندی و می پرسی که حالت بهتر است
باز می خندم که خیلی، گرچه می دانی که نیست
شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می نمایند
یاس و مریم می گذارم، توی گلدانی که نیست
چشم می دوزم به چشمت، می گردد آیا کمی
دست هایم را بگیری، بین دستانی که نیست
وقت رفتن می گردد، با بغض می گویم نرو
پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست
می روی و خانه لبریز از نبودت می گردد
باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست
♥♥♥
آدم هـا مى آینـد …
زنـدگى مى کننـد …
مى میـرنـد و مى رونـد …
امـا فـاجعـه زنـدگىِ تو آن هـنگـام آغـاز مى شـود
کـه آدمى مى رود اما نـمى میـرد!
مـى مـانـد و نبـودنـش در بـودن ِ تـو چنـان تـه نـشیـن مى شـود
کـه تـو مى میـرى
در حالـى کـه زنده اى !!!
♥♥♥
نامم را پاک کردی… یادم را چه می کنی؟
یادم را پاک کنی… عشقم را چه می کنی؟
اصلا همه را پاک کن
هر آنچه از من داری
از من که چیزی کم نمی گردد…
فقط بگو با وجدانت چه می کنی؟
نکند آن را هم پاک نموده ای؟
نه! شدنی نیست…
نمی توانی آنچه را که نداشتی پاک کنی…
من
مشقِ نانوشته ام به دستِ نی
خواندن از خوابِ تو آموخته ام به راه
من
بارانِ بریده ام به وقتِ دی
گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه
به من بگو
در این برهوتِ بی خواب و طی
مگر من چه نموده ام
که شاعرتر از اندوهِ آدمی ام آفریده اند؟
♥♥♥
می خواستم ترانه ای باشم
که بچه های دبستانی از بر نمایند
دریا که می شنود
توفانش را پشتش پنهان کند
و برگ های علف
نت های به هم خوردن شان را
از روی صدای من بنویسند
می خواستم ترانه ای باشم
که چشمه زمزمه ام کند
آبشار
با سنج و دهل بخواند
اما ترانه ای غمگینم
و دریا، غروب
بچه هایش را جمع می نماید که صدایم را نشنوند
نت هایم را تمام ننموده
چرا رهایم کردی؟
♥♥♥
غمگینم و این ربطی به خیابان ولی عصر ندارد
که درختانش سال هاست مرا از یاد برده اند
غمگینم و این ربطی به تو ندارد
که پسر همسایه ام نبودی
تا هر صبح پنجره را باز کنم
بی آنکه جواب سلامت را بدهم
با بنفشه ای در گیسوانم
کاش به زنی که عاشق است
می آموختند چگونه انتقام بگیرد
غمگینم که عشق این همه مهربان است
نفسم باش مرا چون تو کسی نیست عزیز
شهر خالی ست مرا هم نفسی نیست عزیز
حافظ از حال من سوخته مطلع تر است
زده ام فالی و فریادرسی نیست عزیز
نیست حتا پر و بالی که به سویت بپرم
آسمان بی تو مرا جز قفسی نیست عزیز
کیمیایی و من خسته مسی ناچیزم
به سر کوی توام دسترسی نیست عزیز
قلب بیمار مرا عشق شما درمان است
غیر آغوش تو دل را هوسی نیست عزیز
♥♥♥
سخن عشق من افتاده به هر انجمنی
درد این قصه نشسته به دل یاسمنی
برکه را گرچه گرفته همه جا مهر سکوت
به همه چه تو فقط جان من و عشق منی
چه گردد گرمی دستان تو را نوش کنم
بعد از آن من بروم تا که کنم کوه کنی
چه گردد باز بغل باشد و من باشم و تو
تا ببافی به تنم از تن خود پیرهنی
من همان بلبل شوریده نالان توام
تو ولی یک رز زیبا به سرای چمنی
من فقط حرف تورا در همه عالم زده ام
هیچ جایی نزدم جز تو و حسنت سخنی
♥♥♥
ای آنکه دوست دارمت اما ندارمت
بر سینه می فشارمت اما ندارمت
ای آسمان من که سراسر ستاره ای
تا صبح می شمارمت اما ندارمت
در عالم خیال خودم چون چراغ اشک
بر دیده می گذارمت اما ندارمت
می خواهم ای درخت بهشتی، درخت جان
در باغ دل بکارمت اما ندارمت
می خواهم ای شکوفه ترین مثل چتر گل
بر سر نگاه دارمت اما ندارمت
نفرین به عشق و عاشقی
نفرین به بخت و سرنوشت
به اون نگاه که عشقتو
تو سرنوشت من نوشت
نفرین به من نفرین به تو
نفرین به عشق من و تو
به ساده بودن منو
به اون دل سیاه تو
♥♥♥
بی قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن، عادت کم حوصله هاست
همچو عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی و بین من و تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پرزدن چلچله هاست
بی تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مساله دوری و عشق
و سکوت تو جواب همه مساله هاست
♥♥♥
باید کسی باشد شبی ماتم بگیرد
وقتی نبودم صورتش را غم بگیرد
باید کسی باشد که عکس خنده ام را
در لابه لای گریه اش محکم بگیرد
چشمش به هر کوچه خیابانی بیافتد
باران تنهاتر شدن، نَم نَم… بگیرد
هی شهر را با خاطراتش در نَوَردَد
آینده اش را سایه ای مبهم بگیرد
از گریه های او خدا قلبش بلرزد
از گریه های او نفس هایم بگیرد
من! جای خالی باشم و او هم برایم
هر پنجشنبه شاخه ای مریم بگیرد
این ابرها را
من در قاب پنجره نگذاشته ام
که بردارم
اگر آفتاب نمی تابد
تقصیر من نیست
با این همه شرمسار توام
خانه ام
در مرز خواب و بیداری ست
زیر پلک کابوس ها
مرا ببخش اگر دوستت دارم
و کاری از دستم بر نمی آید
♥♥♥
برای شادی روحم… کمی غزل، لطفا
دلم پر از غم و درد است… راهِ حل لطفا
همواره کام مـرا تلخ می نماید دنیـا…
به قدرِ تلخیِ دنیای تان… عسل لطفاً
مرا به حالِ خودم ول کنیـد آدم هـا…
فقـط برای دمی… گریـه لااقـل ،لطفا
کسی میان شما عشق را نمی فهمد…
ادا…دروغ… بس است این همه دغل لطفا
کجاست کوه کنـی تا نشان دهد اصلا…
به حرف نیست که عاشق شدن… عمل لطفا
به زور آمـده بودم… به اختیـار مرا…
ببر به آخرِ دنیـا… از ایـن محل لطفا
نمانده راهِ زیادی… کنار قبرستـان
پیاده می شوم اینجا همیـن بغل لطفا
♥♥♥
پروانه را شکایتی از جور شمع نیست
عمریست در هوای تو میسوزم و خوشم
خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست
شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم
باور مکن که طعنه طوفان روزگار
جز در هوای زلف تو دارد مشوشم
سروی شدم به دولت آزادگی که سر
با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم
دارم چو شمع سر غمش بر سر زبان
لب میگزد چو غنچه خندان که خامشم
هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب
ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم
من از راهی دور
برای خواندنِ خواب های تو آمده ام،
من از راهی دور
برای گفتن از گریه های خویش
راهی نیست
در دست افشانیِ حروف
باید به مراسمِ آسانِ اسمِ تو برگردم،
من به شنیدن اسم تو عادت دارم
من
مشق نانوشته م به دستِ نی،
خواندن از خواب تو آموخته ام به راه
من
باران بریده ام به وقتِ دی،
گفتن از گریه های تو آموخته ام به راه
به من بگو
در این برهوت بی خواب و طی،
مگر من چه نموده ام
که شاعرتر از اندوهِ آدمی ام آفریده اند؟
♥♥♥
رو به روی پنجره دیوار باشد بهتر است
بین ما این فاصله بسیار باشد بهتر است
من به دنبال کس ی بودم که دلسوزی کند
همدمم این روزها سیگار باشد بهتر است
من نگفتم آنچه حلاج از تو دید و فاش کرد
سر نوشت رازداری دار باشد بهتر است!
خانه بیچاره ای که سرنوشتش زلزله است
از همان روز نخست آوار باشد بهتر است
گاه نفرت حاصلش عشق است، این را درک کن
گاه اگر از تو دلم بیزار باشد بهتر است
♥♥♥
خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا
گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم غم سر نیست مرا
ز آب دیده که به صد خون دلش پروردم
هیچ حاصل به جز از خون جگر نیست مرا
بی رخت اشک همی بارم و گل می کارم
غیر از این کار کنون کار دگر نیست مرا
محنت زلف تو تا یافت ظفر بر دل من
بر مراد دل خود هیچ ظفر نیست مرا
بر سر زلف تو زانروی ظفر ممکن نیست
که توانایی چون باد سحر نیست مرا
دل پروانه صفت گر چه پر و بال بسوخت
همچنان ز آتش عشق تو اثر نیست مرا
غم آن شمع که در سوز چنان بی خبرم
که گرم سر ببرند هیچ خبر نیست مرا
تا که آمد رخ زیبات به چشم خسرو
بر گل و لاله کنون میل نظر نیست مرا
بگذار تا مقابل روی تو بگذریم
دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم
شوق است در جدایی و جور است در نظر
هم جور به که طاقت شوقت نیاوریم
روی ار به روی ما نکنی حکم از ان توست
بازآ که روی در قدمانت بگستریم
ما را سریست با تو که گر خلق روزگار
دشمن شوند و سر برود هم بر ان سریم
گفتی ز خاک بیشترند اهل عشق من
از خاک بیشتر نه که از خاک کمتریم
ما با توایم و با تو نه ایم اینت بلعجب
در حلقه ایم با تو و چون حلقه بر دریم
نه بوی مهر میشنویم از تو ای عجب
نه روی ان که مهر دگر کس بپروریم
از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم
ما خود نمیرویم دوان در قفای کس
ان می برد که ما به کمند وی اندریم
سعدی تو کیستی که دراین حلقه کمند
چندان فتاده اند که ما صید لاغریم
♥♥♥
هیچکس اشکى براى ما نریخت
هر که با ما بود از ما می گریخت
چند روزیست حال من دیدنیست
حال من از این و آن پرسیدنیست
گاه بر روى زمین زل میزم
گاه بر حافظ تفال میزنم
حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت
ما ز یاران چشم یارى داشتیم
خود غلط بود آنچه مى پنداشتیم
شیوه چشمت فریب جنگ داشت
ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم
♥♥♥
من خوبم
من آرومم
هیچی نیست…
فقط یه کمی دورم
یه ذره دلگیرم
یه خورده دلتنگم
کمی بیشتر از همواره هم بغض دارم!
هیچی نیست… هیس… هیچی نگو…
فقط چشماتو ببند
بعد آروم
خیلی آروم تر از سکوت این روزا
منو از یاد ببر…!
شعر عاشقانه مولانا
ای خوشا روزا که ما معشوق را مهمان کنیم
دیده از روی نگارینش نگارستان کنیم
گر ز داغ هجر او دردی است در دل های ما
ز آفتاب روی او آن درد را درمان کنیم
چون به دست ما سپارد زلف مشک افشان خویش
پیش مشک افشان او شاید که جان قربان کنیم
آن سر زلفش که بازی می نماید از باد عشق
میل دارد تا که ما دل را در او پیچان کنیم
او به آزار دل ما هر چه خواهد آن کند
ما به فرمان دل او هر چه گوید آن کنیم
این کنیم و صد چنین و منتش بر جان ماست
جان و دل خدمت دهیم و خدمت سلطان کنیم
آفتاب رحمتش در خاک ما درتافته ست
ذره های خاک خود را پیش او رقصان کنیم
ذره های تیره را در نور او روشن کنیم
چشم های خیره را در روی او تابان کنیم
چوب خشک جسم ما را کو به مانند عصاست
در کف موسی عشقش معجز ثعبان کنیم
گر عجب های دنیا حیران گردد در ما رواست
کاین چنین فرعون را ما موسی عمران کنیم
نیمه ای گفتیم و باقی نیم کاران بو برند
یا برای روز پنهان نیمه را پنهان کنیم
✦✦✦
در میان پرده خون عشق را گلزارها
عاشقان را با جمال عشق بی چون کارها
عقل گوید شش جهت حدست و بیرون راه نیست
عشق گوید راه هست و رفته ام من بارها
عقل بازاری بدید و تاجری شروع کرد
عشق دیده زان سوی بازار او بازارها
ای بسا منصور پنهان ز اعتماد جان عشق
ترک منبرها بگفته برشده بر دارها
عاشقان دردکش را در درونه ذوق ها
عاقلان تیره دل را در درون انکارها
عقل گوید پا منه کاندر فنا جز خار نیست
عشق گوید عقل را کاندر توست آن خارها
هین خمش کن خار هستی را ز پای دل بکن
تا ببینی در درون خویشتن گلزارها
شمس تبریزی تویی خورشید اندر ابر حرف
چون برآمد آفتابت محو شد گفتارها
بیشتر بخوانید: زیباترین اشعار عاشقانه مولانا
سخن پایانی
در این مطلب چند نمونه شعر عاشقانه غمگین آورده ایم و امیداواریم از خواندن آن ها لذت ببرید. اگر به شعر علاقه مندید، می توانید مطالب بهترین اشعار فردوسی و بهترین اشعار محتشم کاشانی را هم مطالعه کنید.
همچنین شما می توانید مجموعه شعر رومانتیک را نیز در انگیزه بخوانید؛ در آخر از قلم نیاندازید منتظر نظرات و پیشنهادات شما در انگیزه هستیم.
منبع: مجله انگیزه