قرمز شدن؛ تصویری شاد و بی نقص از بلوغ دخترانه - مجله یک کامپیوتر

به گزارش خبرنگاران؛ داستان فیلم در سال 2002 اتفاق می افتد و شخصیت اصلی آن یک دختر سیزده سالۀ چینی-کانادایی به نام میلین است. میلین خیلی با اعتماد به نفس و باهوش است؛ او در مدرسه نمرات خوب و دوستان خوبی دارد و در خانه هم رابطۀ نزدیک و صمیمانه ای با پدر و مادرش دارد. تفریح میلین نواختن فلوت و انجام بازی تاماگوچی است. ضمن اینکه عاشق یک گروه موسیقی پاپ به نام فورتاون هم هست (گروهی که آهنگ های فوق العاده و مجذوب کنندهش را بیلی آیلیش و فینس اوکانل ساخته اند).

اما یک روز صبح میلین از خواب بیدار می شود و می بیند هورمون ها تغییر عجیبی در او ایجاد کرده اند؛ او تبدیل به یک پاندای قرمز بزرگ و پشمالو شده. میلین اول می ترسد و برای اینکه کسی چیزی نفهمد داخل حمام قایم می شود. مادرش فکر می کند این اولین تجربۀ بالغ شدن میلین است. البته خیلی هم اشتباه نمی کند، چون این قرمز شدن در واقع استعاره ای از رسیدن به بلوغ هم هست. این فیلم از ابتدا تا پایان فیلمی است دربارۀ بلوغ و مسائل مختلف این دوره از زندگی.

تبدیل شدن میلین به پاندا دائمی نیست. فقط هر وقت که خیلی احساساتی و هیجان زده شود این اتفاق می افتد. تازه این حالت هم قرار نیست خیلی طول بکشد، چون مادرش راهکاری تقریبا جادویی برای خلاص شدن از این طلسم بلد است.

در این فیلم نه تنها تجربیات و احساسات میلین در مرکز داستان قرار دارند بلکه انگار کل فیلم فضایی شبیه به شخصیت او دارد: شاداب و پرانرژی و دوست داشتنی. قرمز شدن پر از اتفاقات غیرمنتظره است. مثلا میلین بیشتر از اینکه بخواهد این تغییر را پنهان کند، آن را به عنوان یک جنبۀ تازه از وجود خودش می پذیرد و حتی گاهی از آن استفاده می کند تا دیگران را تحت تاثیر قرار بدهد. به یک معنا انگار میلین می تواند کنترل این تغییر را به دست بگیرد و به بهترین نحو با آن کنار بیاید.

موسیقی فیلم را لودویگ گورانسون ساخته و باید گفت که کارش فوق العاده و اسثنایی بوده است. جلوۀ بصری فیلم هم منحصر به فرد است به طوری که با هیچ یک از آثار قبلی کمپانی پیکسار قابل مقایسه نیست. بعضی از ویژگی های بصری مخصوص انیمه ها را می شود در فیلم دید، ضمن اینکه از لحاظ مضمون هم حال و هوایی آسیایی در فیلم وجود دارد.

بر خلاف ریتم تند نیم ساعت اول، بخش میانی فیلم تا حدی کندتر است، اما پایان بندی فوق العادۀ فیلم ترکیبی عالی از شکوه و احساس است. شاید کمتر انیمیشنی را بشود مثال زد که چنین پایان شورانگیز و درخشانی را به نمایش گذاشته باشد. اما با این حال و با وجود مجذوب کنندهیت و هیجانی که در صحنه های کنسرت وجود دارد، باز هم مجذوب کنندهیت اصلی فیلم در دیالوگ های احساسی و لحظات و کشف های شخصی تری است که برای میلین اتفاق می افتند.

می شود گفت قرمز شدن بهترین فیلم کمپانی پیکسار در طی سال های اخیر است؛ فیلمی که همه چیزش درست از کار درآمده است: شوخی های خنده دار، استعاره های ظریف و نیرومند، داستان مجذوب کننده، موسیقی عالی، جلوۀ بصری تماشایی، و مهم تر از همه مضمونی امیدوارکننده و الهام بخش.