نواختن سازهای بادی و مخاطرات دهان و دندان - مجله یک کامپیوتر

نواختن سازهای بادی و مخاطرات دهان و دندان

نویسنده:دکتر گلرخ ثریا

اگر شما دندانپزشک باشید، گاهی اتفاقات خیلی جالبی برای شما در مطب تان پیش می آید که شگفت زده تان می کند. چند روز پیش یکی از بیماران روی صندلی دندانپزشکی با کمی خجالت و رودربایستی، مطالبی را مطرح نمود که شگفت زده شدم. بیمار آن روز من به هیچ وجه برای ترمیم دندان ها و پر کردن پوسیدگی های آنها به مطب نیامده بود و برعکس می خواست دندان های جلویی اش تراش بخورد و فضایی به مقدار یک میلی متر در بین این دندان ها باز شود. وقتی از او درباره علت این کار سوال کردم پاسخ داد: من نوازنده نی هستم و با این کار در نواختن نی و خلق آهنگ های زیبا پیروز تر خواهم بود.

نواختن سازهای بادی مانند نی ، ترومپت و فلوت، با لب و دهان و دندان رابطه تنگاتنگی دارد و نوازندگان اعتقاد دارند فرم خاصی از لب و دندان ها و دهان موجب می شود که هنرجوی این سازها در نواختن آنها پیروز تر باشد. در این میان بعضی ها حتی حاضرند سلامت دهان و دندان هایشان را به خطر بیندازند تا در نواختن این سازها پیروز تر باشند.

این همه سازهای بادی

سازهای بادی بر اساس فرم قسمت دهانی شان و چگونگی قرار گرفتن لب ها و دهان هنگام نواختن آنها به گروه های متفاوتی تقسیم می شوند: ترومپت و هورن (با دهانه کوچک) در گروه اول این سازها قرار دارند. قسمت دهانی این سازها فنجان مانند است. در این سازها برای تولید صدا، دندان های جلویی فک پایین و فک بالا تقریبا روی یکدیگر قرار می گیرند و فک پایین بسته به ارتفاع صورت کمی به جلو کشیده می شود و لب ها کمابیش به دندان های جلویی فشار می آورند. گروه دوم سازهایی مانند ساکسیفون هستند. قسمت دهانی این سازها گره مانند است. هنگام نواختن این سازها شیب سطح بالایی به دندان های پیشین فک بالا فشار می آورد که جهت این فشار به سمت بالا و جلو است. این فشار ممتد به دندان ها می تواند در بلندمدت خطرناک باشد و حتی در بچه ها موجب جابه جایی دندان ها به سمت بیرون دهان شود. در نواختن سازهایی مانند فلوت صدا از طریق سوراخی که در کنار لوله و نزدیک سر آن قرار گرفته است، ایجاد می شود. بین عضلات منقبض لب بالا که به طرف دندان های جلو کشیده شده و لب پایین حفره ای کوچک به وجود می آید.

وقتی ارتودنسی کرده اید

بعضی از کسانی که مشغول آموزش سازهای بادی هستند، هم زمان دندان هایشان را ارتودنسی کرده اند. بستن سیم ها و نگین های فلزی روی دندان ها و یا پلاک های ارتودنسی دردهان می تواند در نواختن این سازها مشکل ایجاد کند. در حین ارتودنسی دندان ها از نیروهای خارج دهانی و یا داخل دهانی برای ردیف کردن دندان ها استفاده می شود تا دندان ها ردیف و مرتب شوند ولی فشار قسمت دهانی این سازهای بادی می تواند موجب پیشگیری از مرتب شدن دندان ها و اختلال در فرایند درمانی شود. اغلب نوازندگان این سازها نیاز به تمرینات بسیار فشرده ای دارند که طی آن به دندان ها فشار وارد می شود. به نام مثال سطح شیب دار قسمت دهانی کلارینت همچون یک وسیله ارتودنسی عمل می کند که دندان های پیشین فک بالا را به سمت جلو می راند. اگر دندان کودکی بسیار جلو باشد نواختن این سازها می تواند تاثیر درمان ارتودنسی را از بین ببرد. اگر شما پلاک ارتودنسی متحرک دارید، می توانید آن را هنگام نواختن این سازها از دهان تان خارج کنید ولی اگر ارتودنسی ثابت کرده اید، بهتر است پیش از شروع تمرینات با دندانپزشکتان مشورت کنید.

ویولون را به فک تان فشار ندهید

بسیاری از نوازندگان حرفه ای ویولون عادت دارند که بدنه ویولون را به فکشان هنگام نواختن ساز فشار دهند و این فشار مداوم می تواند موجب گرفتگی و اسپنام عضلات صورتی و درد در مفصل فک شود. مفصل گیجگاهی فکی تنها مفصل متحرک در دهان و فک و صورت است که علایم تق تق کردن، خش خش کردن، محدودیت در باز شدن دهان و حتی درد در این مفصل می تواند نشانه بیماری های این مفصل باشد. اگر شما ویولا بنوازید چون این ساز بزرگ تر و سنگین تر است شاید باز هم با مسائل بیشتری در بلند مدت روبه رو شوید. بهترین راه برای اینکه فشار زیادی به صورت، فک و چانه شما وارد نشود، این است که شما ساز را از اول درست در دست بگیرید و از انقباض بیش از حد عضلات صورت تان دوری کنید.

نی و دندان

به طور کلی نی را با جا گرفتن بین دو دندان نیش و گرد کردن زبان در پایین و پشت آن می نوازند. بعضی ها برای اینکه صدای نی بهتر شود از دندانپزشک می خواهند که بین دو دندان جلویی شان فاصله ایجاد کند ولی این تخریب ساختمان دندان در بلندمدت در کنار تکیه مداوم نی روی دندان های جلویی می تواند موجب تخریب این دندان ها شود و دندا نپزشکان این تغییرات را برای سلامت دندان ها و لثه ها خطرناک می دانند.

لب ها و سازها

در نواختن سازهای بادی، بسیاری از هنرجویان برای به دست آوردن تبحر در رشته خودشان، ساعت ها به تمرین مشغول هستند. این تمرینات سنگین و فشار مداوم ساز با لب ها می تواند موجب آسیب دیدگی لب ها و حتی زخم شدن لب ها شود. از طرف دیگر کسانی که مستعد تبخال هستند با اعمال فشار مکانیکی مداوم به لب ها می توانند موجب بروز تبخال روی لب هایشان شوند. ویروس تبخال اغلب به صورت نهفته باقی می ماند و ممکن است به دلایل گوناگون مانند فشار مکانیکی مداوم فعال شود.

منبع:www.salamat.com

منبع: راسخون