پیرو راستین اشوزرتشت؛ از تنگه چزابه تا فیلم سینمایی سرو زیر آب - مجله یک کامپیوتر

به گزارش خبرنگاران، گوهرتاج خادم - مادر شهید فرهاد خادم - می گوید: فرهاد، تنها فرزند ذکور من بود. او روحیه مسئولیت پذیری داشت و در امر زندگی و تحصیل، همواره کوشا بود. بعد از اخذ دیپلم در رشته مهندسی در دانشگاه صنعتی شریف قبول شد. فرهاد در دوران دانشجویی وارد کانون دانشجویان زرتشتی شد و فعالیت های اجتماعی خود را از این انجمن شروع کرد. او با یاری دوستانش، مددکاری انجمن مذکور را احیا کرد. آن ها به شهرستان های محروم می رفتند و خدمات مختلفی به افراد نیازمند ارائه می کردند؛ از یاری های پزشکی گرفته تا ساخت ساختمان. فرهاد از هیچ کوششی در این امر فروگذار نمی کرد. فارغ التحصیلی او درست مصادف با شروع جنگ تحمیلی بود و فرهاد با اینکه امکان مهاجرت به آمریکا را داشت اما ترجیح داد به جبهه برود. البته من به سادگی، راضی به رفتن او نشدم و مدت ها با هم بحث داشتیم، می گفت: مادر! میدان آزادی را یک ایرانی ساخته است و باید از آن دفاع کرد. اگر دشمن، این سرزمین را بگیرد، من دیگر قادر به ادامه زندگی نخواهم بود و این نوعی، مرگ تدریجی است.

مادر این شهید زرتشتی می افزاید: فرهاد البته پیش از آن هم با فعالیت در کانون جوانان زرتشتی، می کوشید به خانواده های جنگ زده یاری کند. آن ها یاری های نقدی زرتشتیان را جمع آوری و اقلام موردنیاز افراد مانند پتو و… را خریداری نموده و برای توزیع به شهرستان ها می فرستادند. فرهاد هیچ تفکیکی میان اقشار مختلف جامعه قائل نبود و می گفت: ما برای همه بنده های خدا کار می کنیم. به هر حال، عزم قاطع فرهاد برای رفتن، توانست رضایت مرا هم جلب کند و او در نهایت با هفت نفر از هم دانشگاهی های مسلمانش، راهی جبهه شد. آن ها طراحی پل تنگه چزابه را در عملیات فتح المبین بر عهده گرفتند. این پل، بعدها به احترام طراحانش به نام دانشجویان دانشگاه شریف مزین شد. فرهاد، پیرو راستین اشوزرتشت بود و خردگرایی را از او آموخته بود. من مسلم می دانم که او این راه را با اندیشه و آگاهانه انتخاب کرد. یک بار پیش از شهادت، در تماسی تلفنی به من گفت: مادر! اگر روزی خبر شهادت مرا دادند، باور نکن. اینجا فرهاد خادم، خیلی زیاد است و ممکن است اشتباه شده باشد. بعد خداحافظی کرد؛ آنجا بود که برای اولین بار، اشک پدرش را دیدم. چند روز بعد (اول اسفندماه 1360) خبر شهادتش را آوردند. فرهاد همراه با هفت تن از مهندسین دانشگاه شریف در عملیات فتح المبین، هنگام ساخت پل برای رزمندگان، مورد اصابت ترکش قرار گرفته و به شهادت رسید.

مادر شهید خادم همچنین می گوید: وقتی خبر شهادتش را از زبان دخترم شنیدم، آخرین جملات فرهاد در ذهنم تکرار می شد و باور نمی کردم، رفته باشد. آن روز، چیزی در درون من شکست و فریادی از اعماق وجود سر دادم. تا چند روز، حال خود را نمی فهمیدم. وقتی پیکر فرهاد را در آرامستان زرتشتیان قصر فیروزه به خاک سپردیم، به او قول دادم که راهش را ادامه دهم و تا به امروز هم تمام کوشش خود را در این جهت نموده ام. شهادت فرهاد، موهایم را سفید کرد و مرا تا مرز خودکشی پیش برد اما چندین بار، او را در خواب دیدم و به من توان داد که بار دیگر روی پای خود بایستم. فرهاد می گفت: مادر! مگر آرش برای یک وجب از خاک ایران، جان خود را فدا نکرد؟ پس من هم می روم. یادآوری همین سخنان او همواره آرام بخش و قوت قلبی برای من بوده است. امروز که گذشته را مرور می کنم، با اطمینان می گویم که فرهاد در جهت درستی، قدم گذاشت. او همواره زمزمه می کرد: چو ایران نباشد تن من مباد و من نیز اعتقاد دارم که در راه حفظ میهن باید از جان خود مایه گذاشت .(1)

بانیما