بزرگداشت فردوسی بزرگداشت هویت قومی و ملی ایران
به گزارش مجله یک کامپیوتر، خبرنگاران در خراسان رضوی - محمدجعفر یاحقی: در ابتدا سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و روز پاسداشت زبان فارسی را گرامی می داریم. بزرگداشت فردوسی، بزرگداشت هویت قومی، زبان فارسی و هویت ملی ایران است و هر قدمی که در این جهت برداریم، در راه خودشناسی و هویت قومی مان برداشته ایم. ما بیش تر از هر چیزی به این هویت نیازمندیم چنانکه به پدران خود و به شناسنامه خود نیازمندیم.
شاهنامه شناسنامه فرهنگی ماست، باید این شناسنامه را گرامی بداریم. متاسفانه سال جاری هم به دلیل حضور کرونا امکان برگزاری برنامه های فرهنگی را در آرامگاه نداریم و مجبور به برگزاری رویدادها به صورت مجازی هستیم.
در نبود کرونا قاعدتا بیست و پنجم اردیبهشت ماه سال جاری هم آرامگاه فردوسی مانند سال های قبل مملو از جمعیت می شد. علی الخصوص که سال جاری با حضور پیکر پاک استاد شجریان که مهرماه 99 به مهمانی فردوسی آمد، یقینا دوست داران و مشتاقان ایشان هم در این مراسم حضور پیدا می کردند ولی دریغ که این امکان از ما گرفته شده است.
هرچند که در سال 1400 هم دانشکده ای تخصصی در حوزه شاهنامه در مشهد نداریم اما به نام فردوسی عظیم دانشگاه فردوسی مشهد را داریم که خوشبختانه آوازه فردوسی شناسی و فردوسی گرایی این دانشگاه به همه عالم رسیده است. ما روز بیست و پنجم اردیبهشت را در دانشگاه فردوسی به نام روز ملی حکیم طوس نام گذاری کردیم که تصویب شد و لذا نباید فراموش کنیم که این صدا از دانشگاه فردوسی برخاست.
دانشگاه فردوسی قطب علمی فردوسی و شاهنامه را در خود جای داده که طی 25 سال، هر سال برنامه های عظیمداشت فردوسی را به بهترین شکل تدارک دیده و به خوبی از ارزش های شاهنامه پاس داری نموده است ولذا این هم صدای بلند و رسای دیگری است که به گوش جهانیان رسیده است. علاوه بر این گرایش ادبیات حماسی را برای تمامی دانشگاه ها تعریف نموده و آن را به ثبت رسانده و امروزه بسیاری از دانشگاه ها این گرایش و مطالعات ویژه حماسی و شاهنامه شناسی را دارند. همچنین اینکه موسسه علمی دیگری به نام خردسرای فردوسی را داریم که آن هم فرزند همین دانشگاه است. این موسسه هم اهتمام ویژه ای به آموزه های شاهنامه دارد.
نسل امروز احتیاج خود را دارد و با گفتمان خود با همه چیز روبرو می گردد. وظیفه تمامی دستگاه های ارتباطی، آموزشی و رسانه ها این است که داشته ها و میراث فرهنگی ما را با احتیاجهای امروز تطبیق داده و با گفتمان امروز سازگار نمایند تا برای نسل نو قابل فهم باشد.
رسانایی کار این دستگاه ها به این تفسیر می گردد که بتوانند اطلاعات راکد گذشته را برای نسل امروز به جریان بیندازند. هنرمندان عرصه های مختلف نیز وظیفه دارند از زبان بُرّای خود برای انتقال این میراث فرهنگی بهره ببرند. فرهنگ بومی ما باید با زبان هنر و رسانه ها به گوش نسل جدید برسد تا این نسل متوجه داشته های خود گردد.
منبع: ایبنا - خبرگزاری کتاب ایران