در آستانه پنجاه و دومین سالگرد درگذشت دنیا پهلوان؛ برای مردی که خودش بود - مجله یک کامپیوتر

به گزارش خبرنگاران، در آستانه هفدهم دی ماه دیگری، باز هم از تختی می گوییم؛ از بزرگ مردی که پنجاه و دو سال که هیچ، اگر صدها سال هم از سال مرگش بگذرد، باز بزرگی هایش تازه است و او مردی بزرگ است؛ بزرگ به پهنای تاریخ ورزش این سرزمین.

نامش گره خورده به دی ماه، به آیین پهلوانی، به استادیوم ها، به ورزش قهرمانی، به واژه جوانمردی. حتی اگر یک به یک خیابان ها و کوچه ها و استادیوم ها را به تدبیری ناپسند و بهانه ای واهی، از تختی بگیرند و نامی دیگر بر آن بنهند.

نام تختی را از کوچه و خیابان و استادیوم گرفتی، نامش را چگونه می توانی از بچه هایی که می خواهند تختی شوند، بگیری؟

فردا که بیاید، درست پنجاه و دو سال از روزی که جسمِ بی جانش را در سرمای ابن بابویه، در آرامگاه شمشیری به خاک سپردند، می گذرد و کدام مردِ عادی سر به زیر را می شناسید که اینگونه برایش مویه گردد؟

او پوریای ولی نبود، او هیچ کس نبود، او خودش بود، بگذار دیگران را به نام او و با حضور او بسنجیم، او مبنا و معنای آزادگی است. او هیچ کس نبود، او خودش بود و این بزرگترین دستاورد زندگی 37 ساله قهرمان بود؛ قهرمانی که هرگز به طبقه خود پشت نکرد. حتی اگر جلال آل احمد در القای سناریوی قتل تختی در آن وقت، کمک نموده بود اما چیزی که در زندگی 37 ساله قهرمان بزرگ ایرانی پراهمیت است، یادگارهایی است که ابتدا در تشک کشتی، جایی که به آن تعلق داشت، از خود برجای گذاشته. از حریف مصدومی که شرمسار پهلوانی اش شده، از پهلوانی کشتی گرفتنش، از خوی و مرامش، از جنگیدن با تمام وجود، از میهن پرستی و وطن دوستی اش.

اول باید آن چلچراغ را بشکنی، خود را فرو بریزی، درست همان هنگام که همه نامت را فریاد می زنند و از تو شخصیتی اسطوره ای می سازند، شخصیتی که با باخت سنخیتی ندارد. پوریای ولی درست همان لحظه که تصمیم گرفت برای دلِ یک مادر، برای آینده یک جوان، به جوانی بی نام و نشان و بسیار پایین تر از خود در میدان نبرد، ببازد، آنجا پوریای ولی شد.

تختی هم آن لحظه ای که حاضر به تبلیغ کالایی نشد که از افکار مردم در جهت تبلیغات لوکس استفاده گردد، تختی آن روز که تصمیم گرفت به میان مردم برود و خودش دست به کار گردد تا به کمک زلزله زدگان بوئین زهرا بشتابد، تختی آن روز که دستی را گرفت و دردمندی را از درد نجات داد، تختی شد؛ و شاید هم درست آن لحظه ای که تصمیم به رفتن گرفت، چراکه می دانست پایانش فرا رسیده. چه اهمیت داشت که خودش را کشته باشد و یا او را میرانده باشند؟ با این زندگی سنگین، پربار و اخلاق گرا، مرگ و چگونه مردنش، چه اهمیتی دارد؟

قصه اش تکراری است؛ قصه هایی که هر کدام را شاید صدها بار شنیده باشیم، اما هر بار می گردد از زاویه ای دیگر به آن نگاه کرد. از تولد تا مرگ... غلامرضا فرزند ارباب رجب، تولد در پنجم شهریور ماه سال 1309 در محله خانی آباد ... از او مدال های بسیار ماند که تقدیم موزه امام رضا (ع) شد، از او تک فرزندی ماند به نام بابک. از او برای کشتی، برای ورزش قهرمانی، برای واژه جوانمردی، اعتباری ماند ابدی. قصه های زیادی از او شنیدیم، بعضی غلو شده او را شخصیتی اساطیری جلوه می دادند، مردی از جنس افسانه، اما آل احمد او را هیچ کسی می داند که خودش بود، نه بیش و نه کم.

نه تقلید و نه ادا، نه آدمِ دیگری. هرچند در سال های جوانی و قبل از پخته شدن، او هم قهرمانی بود مثل سایر هم تیمی هایش، همان هایی که به عیان می گویند با بقیه فرقی نداشت، چون جوانمرگ شد، بزرگش نموده اند! آنها که صرفا بُعد قهرمانی تختی را می دیدند، حرف شان این بود؛ اما تختی تک بُعدی نبود. قهرمانی سیاسی و با دیدی وسیع. یکی از طبقه ضعیف جامعه، که همواره پایبند به طبقه خود ماند و گذشته اش را فراموش نکرد.

در آستانه المپیک، در سالِ سخت المپین ها، و تختیِ سردار همیشگی و پرچمدار بزرگ المپیک ها، مردی حاضر در 4 دوره المپیک از 1952 هلسینکی تا 1964 توکیو. تجربه 4 المپیک، کار هر کسی نبود. باید سالم زیسته و قهرمان بزرگی باشی که بتوانی این رکورد را از خود برجای بگذاری.

سه مدال از 4 حضور، یک طلای المپیک 1956 ملبورن و دو نقره از المپیک های 1952 هلسینکی و 1960 رم. در کنار آن دو مدال طلا و دو نقره دنیای و طلای بازی های آسیایی 1958 تهران. او سردار هفت مداله کشتی ایران است، سه مدال المپیک و 4 مدال دنیای. دوره قهرمانی طولانی و در اوج ماندن. او از مسابقات دنیای 1951 هلسینکی تا 1966 تولیدو عضو تیم ملی کشتی آزاد بود. 15 سال ملی پوش بودن، کار هر کسی نیست، همانطور که بزرگ ماندن 52 سال بعد از مرگ هم چیزی نیست که نصیب هر آدمِ خوبی گردد.

و نقطه عجیب زندگی قهرمانی اش شاید باخت در مسابقات دنیای 1966 تولیدو، جایی که به خاطر نیاز تیم، بعد از دوری دو ساله، باز هم همراه اردوی تیم ملی شد و به آمریکا رفت. حریفان همه جوان شده و جویای نام، اما تختی نترسید، هرچند نگران بود بدنش کمک اش نکند و همین هم شد و کمی، کم آورد.

خدا به او عزت داده بود و عزتش روزافزون است، حتی اگر نامش را از کوچه ها و خیابان ها و استادیوم ها بگیرند. نام او عجین شده با پهلوانی و حتی قهرمانی. کدام قهرمان ایرانی را سراغ دارید که به اندازه او افتخار آفریده باشد؟ در سه وزن صاحب مدال دنیای و المپیک شده، از 79 کیلوگرم تا 97 کیلوگرم. تجربه چهار المپیک و کسب سه مدال. کسب هفت مدال دنیای و المپیک، در شرایطی که مسابقات دنیای در آن وقت مثل امروز هر ساله و به این شکل منظم برگزار نمی شد.

عمر قهرمانی قهرمانان وقت هم هیچ کدام اینقدر بلند نشد. فعال در جبهه سیاسی و همراه با مردم. فقط خدا به او عزت داده و این عزت چیزی نیست که کسی بتواند آن را از دنیا پهلوانِ ابدی ورزش ایران بگیرد.

بیش از نیم قرن از مرگش گذشته و یادش را هر لحظه و هر بار، گرامی تر از قبل می داریم. تختی را باید دوباره از نو شناخت، از نو پرونده پهلوانی هایش را در این روزگار مرور کرد. او متفاوت ترین قهرمانی بود که ورزش ایران به خود تا امروز دیده است.

pariha.com: پریها مجله گردشگری، خبری، موفقیت، آشپزی و سرگرمی میباشد.