دیوار چین از فضا دیده می گردد؟ ، راستی آزمایی یک باور قدیمی - مجله یک کامپیوتر

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با bestcanadatours.com مجری مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

به گزارش خبرنگاران ، اصطلاح تفکیک پذیری را ستاره شناس ها معمولا برای توانایی تفکیک دو شیء فضایی به کار می برند که در فاصله نزدیکی از یکدیگر قرار دارند و گاهی ممکن است آن ها را مانند یک نقطه ادغام شده ببینید. احتمالا شما هم این تجربه را داشتید: هنگام رانندگی در شب در بزرگراه چراغ ماشین ها را به صورت منبع نور واحد می بینید تا وقتی که خودرو به شما نزدیک می گردد و در واقع متوجه می شوید در حال مشاهده دو چراغ هستید.

بر اساس گزارش زومیت، تفکیک پذیری معمولا برحسب زاویه ای بیان می گردد که بر اساس میزان جسم و فاصله اش از ناظر میزان گیری می گردد. به عنوان مثال، قطر ماه تقریبا 3500 کیلومتر است و 380 هزار کیلومتر از زمین فاصله دارد؛ با انجام محاسبات متوجه می شوید ماه دارای عرض ظاهری 0.5 درجه ای است.

چشم انسان میانه دارای درجه تفکیک تقریبا یک دقیقه قوسی است (در یک درجه، 60 دقیقه قوسی وجود دارد). شخصی با دید بسیار قوی می تواند یک جسم با نصف این میزان را تفکیک کند. ماه از این مثال بزرگ تر است در نتیجه به صورت دیسکی دیده می گردد که به راحتی می توان شاخصه های آن را هم مشاهده کرد.

اما درباره دیوار بزرگ چین چه می توان گفت؟ این دیوار با وجود طول زیاد، بسیار باریک است. یکی از عریض ترین بخش های این دیوار به 10 متر می رسد. آیا چیزی به این میزان را می توان از ماه مشاهده کرد؟

دیوار بزرگ چین از ماه به شکل یک خط با ضخامت یک هزارم دقیقه قوسی ظاهر می گردد. تشخیص چنین سازه ای از ماه مانند کوشش برای تماشا تار موی انسان از فاصله یک کیلومتری با چشم غیرمسلح است؛ بنابراین احتمالا موافق هستید که تماشا دیوار چین از ماه غیرممکن است.

منظره دیوار بزرگ چین از نگاه الکساندر چرت، فضانورد آژانس فضایی اروپا از ایستگاه فضایی بین المللی در سال 2018. این تصویر با لنز سوپرتله فوتوی 800 میلی متری ثبت شده است.

با این حال بگذارید ادعای یادشده را اندکی دست کاری کنیم: فرض کنید، ما در مدار پائین زمین قرار داریم و در حال تماشا سیاره مان از ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) هستیم. این ایستگاه در فاصله 400 کیلومتر بالای سطح زمین واقع شده است، بنابراین از آنجا دیوار چین با عرض 0.1 دقیقه قوسی ظاهر می گردد. حتی در این صورت هم بسیار کوچک تر از آن است که بتوانید با چشم آن را ببینید.

بااین حال هنوز یک شانس به جای مانده است. چشم انسان می تواند اشیای باریک و طولانی را که تضاد بالایی با محیط اطراف خود دارند، به خوبی تشخیص دهند. برای مثال فضانوردهای مستقر در مدار زمین می توانند جاده های وسط بیابان و ردپای کشتی های دریاپیما را ببینند. آیا این مشاهده به یاری می آید؟ متأسفانه خیر. دیوار بزرگ چین از سنگ هایی ساخته شده است که تضاد خوبی نسبت به زمین ندارند و بعلاوه دارای شکلی منحنی تابع منظره به ویژه در نزدیکی صخره ها و تپه ها است.

از نظر تجربی هم این را می دانیم: فضانوردها کوشش کردند دیوار چین را ببینند، اما هرگز به طور مطمئن آن را تشخیص ندادند. تصاویر مداری که جزئیات را نشان می دهند، با استفاده از لنزهای تله فوتو ثبت شده اند که دارای تفکیک پذیری بسیار بیشتری نسبت به چشم انسان هستند. حتی یانگ لیوی، اولین فضانورد چینی گفت نمی تواند از مدار دیوار چین را ببیند و قطعا این سازه غرورآمیز ملی انگیزه ای برای او بوده تا حداقل کوششش را بکند.

البته تحت شرایطی خاص می توان دیوار چین را از مدار مشاهده کرد. هنگام طلوع یا غروب که خورشید در پائین ترین نقطه آسمان واقع شده است، دیوار چین می تواند با ایجاد سایه ای بلند، وجود خود را ابزار کند؛ اما باز هم این مانند تماشا خود دیوار نیست.

اما درباره دیگر اجسام ساخت دست انسان چه می توان گفت؟ دیوار بزرگ چین طولانی است، اما قطعا سازه های بزرگ تر دیگری نیز وجود دارند. اهرام مصر از دیگر کاندیدهای آشکار به شمار می روند. هرم بزرگ جیزه دارای قطر تقریبی 230 متر در بخش قاعده است و به این ترتیب به میزان کافی بزرگ است که بتوان از مدار پائین زمین آن را مشاهده کرد.

گفتنی است که لزوما نیازی نیست برای تماشا یک شیء آن را تفکیک کنید. ستاره ها نمونه های خوبی هستند. بااینکه بسیار بزرگ اند و قطر بعضی از آن ها به میلیون ها کیلومتر می رسد، به شکل چشمگیری دور هستند؛ حتی نزدیک ترین ستاره (به جز خورشید) از ما 40 تریلیون کیلومتر فاصله دارد. در صورت وجود نور کافی می توان حتی یک شیء با تفکیک پذیری پائین را مشاهده کرد.

به همین علت نورهای شهری به راحتی از فضا دیده می شوند و حتی از ماه تحت شرایطی خاص آشکار هستند. یکی از مسائل اینجاست که محیط درخشان ماه می تواند این منظره را خراب کند. به طوری که فضانوردها حتی زمانی که آسمان کاملا سیاه بود، برای تماشا ستاره ها از سطح ماه دچار مشکل می شدند. بعلاوه زمین در آسمان ماه بسیار درخشان تر از نمای ماه از زمین است و همین ویژگی تماشا نورهای زمینی را مختل می نماید.

شاید اگر یک فضانورد قمری در سایه یک تخته سنگ بزرگ مخفی شده باشد و زمین هم در فاز هلال باریک باشد، شهرها به صورت بسیار کم نور در سمت شب سیاره زمین قابل تماشا باشند. احتمالا فضانوردان آینده ماه بتوانند این مشاهده را گزارش نمایند.

حالا بگذارید این سؤال را برعکس کنیم: آیا می توانید ایستگاه فضایی بین المللی را از زمین ببینید؟ نور آن قطعا معین است و حتی گاهی می تواند از زهره هم درخشان تر باشد. پاسخ به این پرسش مثبت است. ایستگاه فضایی بین المللی دارای عرض 100 متر است و هنگامی که مستقیم بالای سر قرار بگیرد یا به عبارتی در نزدیک ترین فاصله به زمین باشد، از لحاظ میزان اندکی کمتری از یک دقیقه قوسی ظاهر می گردد؛ بنابراین شخصی که بینایی قوی داشته باشد، می تواند آن را به شکل اندکی بیشتر از یک نقطه ببیند. حتی با دوربین های دوچشمی ساده هم می توانید ایستگاه فضایی را به شکل یک خط شاخه دار ببینید.

در آخر با اینکه به سختی می توان اشیای ساخته شده به دست انسان را از فضا مشاهده کرد، تأثیر ما بر سیاره زمین کاملا آشکار است. کریس هدفیلد، فضانورد کانادایی در کتاب خود با عنوان راهنمای فضانوردان برای زندگی روی زمین می نویسد، از ایستگاه فضایی بین المللی می توانست آثار نابودی جنگل های ماداگاسکار و وارد شدن خاک به اقیانوس را ببیند. آتش سوزی جنگل ها بر اثر تغییرات اقلیمی هم به راحتی از فضا دیده می شوند و البته درخشش شهرها از فاصله چندصد کیلومتری کاملا آشکار است.

5858