شوخی 45 میلیارد تومانی!
به گزارش مجله یک کامپیوتر، تقسیم بندی 70 به 30 آن هم به سود سازمان صداوسیما از کجا آمده؟ مگر ممکن است سهم تولیدکننده محصول از درآمدهای جانبی، کمتر از رسانه باشد؟ فوتبال را بازیکنان و مربیان می سازند و اینها هزار جور خرج دارند. تنها هزینه پرواز تیم ها و اقامت شان در هتل سر به فلک می زند؛ بعد چطور ممکن است تنها 30 درصد از درآمد تبلیغاتی به ورزش برسد و سهم بیشتر به رسانه ای تعلق بگیرد که راحت و آسوده مسابقات را روی آنتن می برد؟
روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: بر اساس یکی از مصوبات مجلس شورای اسلامی از قرار معلوم در سال 1400 ورزش کشور مبلغی تحت عنوان حق پخش تلویزیونی از سازمان صداوسیما دریافت خواهد نمود. اخیرا حتی جزئیات مربوط به این رقم هم اعلام شده؛ به این ترتیب که قرار است از درآمد 150 میلیارد تومانی صداوسیما از محل پخش آگهی های بازرگانی هنگام پوشش رویدادهای ورزشی، 30 درصد به وزارت ورزش و جوانان برسد و 70 درصد را هم خود صداوسیما بردارد.
این یعنی کل حق ورزش از پخش مسابقاتش روی آنتن، در طول سال جاری 45 میلیارد تومان خواهد بود که آن هم باید از سوی وزارت ورزش بین همه فدراسیون ها تقسیم گردد! طبیعی است که در این مورد چند ابهام اساسی وجود داشته باشد.
ابهام اول
روشن نیست عدد 150 میلیارد تومان در خصوص ارزش تمامی آگهی های تبلیغاتی حین رویدادهای ورزشی در سال 1400 از کجا آمده است. اولا که تعداد و اهمیت مسابقات پیش رو به طور دقیق معین نیست. مثلا فرض کنید یکی از نمایندگان ایران در لیگ قهرمانان آسیا به فینال برسد؛ بنابراین طبیعی است که تعداد بازی های این تیم افزایش می یابد و آگهی های فوق العاده گران قیمتی جذب خواهد شد. به علاوه امسال المپیک توکیو را در پیش داریم که این هم داستان خودش را دارد و نمایندگان ایران در هر رشته ورزشی می توانند تا مراحل بالاتر پیش بروند. برنامه فشرده تیم ملی فوتبال هم به زودی شروع خواهد شد. آیا واقعا رقم مورد نظر با لحاظ کردن همه این مسائل استخراج شده است؟
نکته دوم هم این که با هر متر و معیاری واضح است درآمد سازمان صداوسیما از یک سال پخش آگهی در کنار همه مسابقات ورزشی و برنامه های جانبی (فوتبال برتر، ویدئوچک، ورزش و مردم و ...) بیش از این حرف هاست. تنها با مراجعه به سایت بازرگانی صداوسیما و رصد کلی نرخ نامه آگهی های تجاری حین پخش مسابقات لیگ برتر فوتبال به وضوح می توان فهمید ارزش تبلیغات بازرگانی چند برابر بیشتر از 150 میلیارد تومان است.
ابهام دوم
پرسش دیگر اینجاست که تقسیم بندی 70 به 30 آن هم به سود سازمان صداوسیما از کجا آمده؟ مگر ممکن است سهم فراوریکننده محصول از درآمدهای جانبی، کمتر از رسانه باشد؟ فوتبال را بازیکنان و مربیان می سازند و اینها هزار جور خرج دارند. تنها هزینه پرواز تیم ها و اقامت شان در هتل سر به فلک می زند؛ بعد چطور ممکن است تنها 30 درصد از درآمد تبلیغاتی به ورزش برسد و سهم بیشتر به رسانه ای تعلق بگیرد که راحت و آسوده مسابقات را روی آنتن می برد؟
تازه همین رقم 45 میلیارد تومانی در نظر گرفته شده برای ورزش باید از سوی وزارتخانه بین همه فدراسیون ها تقسیم گردد. ببینید چقدرش به فوتبال خواهد رسید که بعدا چقدرش به تیم هایی مثل پرسپولیس و استقلال تعلق بگیرد. می گویند قرارداد محمد دانشگر با استقلال 13 میلیارد تومان بوده؛ بنابراین با سهم کل ورزش از تبلیغات تلویزیونی حتی سه بازیکن در سطح دانشگر هم نمی گردد جذب کرد!
ابهام سوم
این پرونده معماهای بسیار بیشتری دارد اما حالا که قرار به خلاصه نویسی است به عنوان سومین و آخرین ابهام جدی باید به معافیت صداوسیما از هزینه های لازم برای فراوری برنامه های جانشین اشاره نمود. فرض کنید هر هفته پخش یک بازی از پرسپولیس یا استقلال روی آنتن شبکه سه، 10 میلیون نفر بیننده داشته باشد؛ در این صورت صداوسیما چقدر باید هزینه کند تا یک برنامه در همان باکس بسازد و همین 10 میلیون نفر را پای تلویزیون بکشاند؟
مطمئن باشید هزینه فراوری چنین برنامه ای سر به فلک می کشد و مثل سریال های ویژه الف، باید میلیاردها تومان پول و مدت ها زمان صرف این کار کرد. پس چرا نگاه مسئولان به فوتبال شبیه کالایی رایگان و فراوان است که انگار هیچ پولی صرف فراوریش نشده؟ چرا علاوه بر آگهی های بازرگانی، بخشی از هزینه فراوری هر مسابقه فوتبال را به باشگاه ها نمی پردازید؟ این بازیکنان که محض رضای خدا دور هم جمع نشده اند و به توپ لگد نمی زنند.
منبع: عصر ایران