فوتبال در ایران ورای آنچه کی روش دیده است - مجله یک کامپیوتر

به گزارش خبرنگاران ، سعید زاهدیان ، آقای کی روش سلام! نمی دانم شما بعد از صعود پرسپولیس به فینال لیگ قهرمانان آسیا چقدر خوشحالید و چه حس و حالی دارید؟ من که بیش از 15 سال روزنامه نگاری ورزشی کردم و عاشق فوتبالم، همان احساسی را دارم که بعد از برد تیم ملی مقابل مراکش داشتم. دقیقه دقیقه بازی پرسپولیس- السد، همان هیجان و اضطرابی را برایم داشت که روز بازی تیم ملی مقابل مراکش وجودم را فراگرفته بود؛ لحظه شماری برای پیروزی تیم کشورم.

آقای کارلوس کی روش؛ من شما را عمیقا دوست دارم و در جدیت، دانش، فهم و درک شما از فوتبال ذره ای تردید ندارم. باورم این است که سرمربی تیم ملی همواره یکی باید در قواره شما باشد و از اینکه جلوی نام سرمربی تیم ملی، کارلوس کی روش نوشته می گردد بی نهایت حس خوبی دارم. همه این ها را گفتم تا به اینجا برسم که در دانش فوتبال، فهم و درک از مسائل فنی شاید یک مربی درجه یک هستید و من نمی توانم نقدی به کارتان داشته باشم اما به عنوان یک علاقه مند و عاشق فوتبال که حرفه ام- روزنامه نگاری ورزشی- را براساس علاقه ام انتخاب کردم، می خواهم از احساسم بعد از یک بازی فوتبال بزرگ بگویم که برایم فرقی نمی کند ایران مقابل مراکش و اسپانیا باشد یا پرسپولیس و استقلال در لیگ قهرمانان برابر السد. این جمله از شما که یک بازی در جام جهانی به تمام فوتبال باشگاهی ایران می ارزد، نگاه شما به فوتبال را نشان می دهد اما برای ما هرگز اینگونه نیست و در شب پیروزی پرسپولیس برابر السد همانقدر مغرور و مسروریم که هنگام بردن مراکش در جام جهانی احساس غرور می کردیم؛ دقیقا بعد از شکست استقلال در لیگ قهرمانان و حذف از آسیا به همان میزان غمگین و ناراحت بودم که در شب مساوی با پرتغال افسوس خوردم که تیم ملی کشورم می توانست با درایت سرمربی باهوشش به مرحله بعد صعود کند، اگر خوش اقبال بودیم و ضربه آخر مهدی طارمی به جای تور بیرونی به تور داخل دروازه بوسه می زد. قبلا هم در مورد این موضوع نوشته ام که فوتبال باشگاهی جانمایه فوتبال است؛ حتی اگر یک مربی بزرگ به نام کارلوس کی روش بگوید که یک بازی در جام جهانی به تمام لیگ قهرمانان آسیا و لیگ ایران می ارزد. احساس من بعد از هر دو بازی- برد پرسپولیس و مراکش- مشترک است: حس غرور، پیروزی و سرافرازی.

آقای کی روش؛ شاید یادتان نباشد که صبح بازی تیم ملی مقابل مراکش در بازار تهران چه خبر بود. همان مردمی که با اخم های درهم کشیده و ناراضی از بالا رفتن حیرت انگیز قیمت دلار و گرانی و چه و چه به خیابان آمده بودند، شب بعد از برد تیم ملی مقابل مراکش با قیافه هایی دگرگون برای جشن و پایکوبی به خیابان ریختند و انگار یادشان رفته بود که صبح چه خبر بود و قیمت دلار چند است و ساعت به ساعت هزار تومان گران می گردد. دیشب هم مثل آن شب بود. صدهزار نفر فارغ از اینکه چقدر در جیب شان پول هست، اجاره خانه را داده اند یا بعد از بازگشت به خانه باید پاورچین از جلوی در صاحبخانه به منزل بروند، در استادیوم سور و ساتی داشتند و در خیابان می کوبیدند و بالا و پایین می پریدند. برای آنها این بازی همان لذتی را داشت که هنگام صعود به جام جهانی تجربه نموده بودند.

شاید من به اندازه سرمربی تیم ملی درکی از مسائل فنی نداشته باشم اما احساس می کنم که فوتبال- چه ملی و چه باشگاهی- در کشورم چه کارکردی دارد و تا چه میزان کاهنده فشاری است که مردم هر روز به هزار و یک دلیل تحمل می نمایند. این شاید تفاوت من با شمایی باشد که از غرب اروپا به ایران آمده اید و برای تان فوتبال یک نمایش سرگرم نماینده است. لابد به همین دلیل است که شما لایه های پایین جامعه را که دیشب پس از صعود پرسپولیس تمام غصه های خود را فراموش نموده بودند، عمیقا درک نمی کنید وگرنه هرگز تیم ملی را با جام جهانی مقایسه نمی کردید. در فوتبال ایران - بخصوص دو تیم استقلال و پرسپولیس- ورای آنچه در تمام جهان دیده اید بر جامعه اثر می گذارد و کارنمودهایی دارد که شاید شما آن را احساس نکنید. دانش فنی شما قابل ستایش است و در آن بحثی نیست اما احساس چیزی نیست که برای اندازه گیری اش متر و معیاری وجود داشته باشد. پس تیم ملی را با استقلال و پرسپولیس و فوتبال باشگاهی مقایسه نکنید.

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما