پژمان، نقی و ارسطو را نیمکت نشین کرد! - مجله یک کامپیوتر

محمدعلی فردین با رزومه همچون مدال نقره جهانی، خوش چهره و خوش تراش و متفاوت با حضور حجیم و قلچماق گونه بزرگانی همچون امامعلی حبیبی در آثار کارگردان هایی همچون ساموئل خاچیکیان، خود را به پرده سینما رساند. حضوری که نه به کوه عضلات برای جو گیر کردن مخاطب و نه به نگاه پهلوانانه برای به جوش آوردن احساسات احتیاجی داشت. مرد خشن رقابت های جهانی استانبول، پس از مدت کوتاهی آن چنان غرق تکنیک و سواد و راه و رسم آرتیست شدن شده بود که دیگر کسی یادش نمی آمد و یا نمی خواست یادش بیاید که وی مدت ها قهرمان کشتی این مملکت بود. او حالا دیگر هنرپیشه ای حرفه ای بود که حتی تصور لحظه ای دور بودن از او از عرصه هنر حتی در عنفوان نوجوانی و جوانی هم به ذهن خطور نمی کرد.

سال ها پس ازآن و با توجه به شرایط روز جامعه و اوضاع حاکم بر سینمای ایران، ورزشکاران زیادی به انحاءمختلف پا به پرده نقره ای گذشتند، اما هیچ کدام از آن ها حتی نزدیک به آنچه تصور می کردیم هم نشدند. نه سینمای بزن بهادر طلب دهه 60، با قهرمانان رزمی کاری که باید در یک سو افسر های بی ریخت و کودن عراقی و در سوی دیگر حاکمان مطلق مواد مخدر را شکست می دادند، توانستند در دل مردم جایی و نامی برای خود دست پا نمایند و نه ورزشکاران بازنشسته ای که باید در بیابان های بی آب وعلف فیلم های به اصطلاح روشنفکری دهه 70 حضور پیدا می کردند.

ما درست از جایی که عادت نموده بودیم انتظار ویژه ای از دعوت های غیرمتعارف برای بازی در سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی نداشته باشیم، ورجه وورجه های یک فوتبالیست در یک سریال طنز با عواملی موجه و البته قابل احترام، نظر ها را عوض کرد. پژمان جمشیدی درحالی که هنوز خاطره هایی از دوران بازی او به همراه تیم های پرسپولیس، سایپا، پاس و تیم امید و البته تیم ملی بزرگسالان در ذهن بود و دقیقاً در دورانی که کسی نمی توانست به غیراز فوتبالیست بودن و علاقه برای مربی شدن فکر دیگری نسبت به او داشته باشد با متن پیمان قاسم خانی و راهنمایی سروش صحت توانست بازی قابل توجهی از خود در سریال پژمان به نمایش بگذارد. سریالی که خیلی ها خوششان آمد و بعضی ها هم به دلایلی ترجیح دادند خوششان نیاید.

هر آنچه که بود پژمان جمشیدی در عرصه ای دور از فوتبال پیروز شد با اولین کار حرفه ای خود، قدم مهمی بردارد. هرچند او در بسیاری از سکانس ها، واکنش های کاملاً مهارشده با اکت هایی غیرواقعی (که نشان می داد می خواهد نقش بازی کند)، به همراه داشت و از طرفی به دلیل ویژگی نقش مجبور بود لباس ورزشی در اغلب سکانس ها به تن کند (و به همین دلیل با نوع ایستادن و حرکات و واکنش های خود بیشتر از یک هنرپیشه یک فوتبالیست را در ذهن تداعی می کرد)، توانست رسماً نام خود را به عنوان ورزشکاری که می خواهد حالا یک آرتیست پیروز باشد را به ثبت برساند.

برای پژمان، اما اتفاق اصلی از اینجا به بعد افتاد. اعتقاد ویژه او به یادگیری و به نوعی راه افتادن، کاملاً نمایان بود. هرچند هیچ گاه رو نکرد زیر نظر چه کسانی به سراغ آموزش بازیگری رفت، اما تغییرات در او بازی به بازی نمایان می شد. حضور جسورانه درصحنه تئاتر با توجه به پیشینه او تحسین خیلی ها را به همراه داشت حتی اگر روی صحنه تئاتری یکی دو تپق هم زده باشد. پژمان در هفت، هشت سال اخیر در حدود 17، 18 تئاتر حضور پیدا کرد که بعضی از آن ها کار های مهمی بودند که دیده شدند. تئاتر های همچون پپرونی برای دیکتاتور، وقتی ما باز می گردیم دوپای آویزان به جامانده است، بینوایان، پوست انداختن، آن سوی آینه، مادر، فرانکشتاین و … از جمله کار های مهم پژمان جمشیدی صحنه تئاتر محسوب می گردد.

ملی پوش سابق فوتبال ایران در 7 سال اخیر در 17 فیلم سینمایی نیز حضور داشت. او از حضور در کار هایی با راهنمایی مانی حقیقی و تهمینه میلانی گرفته تا ایفای نقش های در فیلم هایی با رهبری احمدرضا معتمدی و کمال تبریزی، حالا دیگر می تواند خود را به عنوان کاراکتری ویژه در سینمای ایران بداند. کاراکتری که هم در ایفای نقش های طنز و هم در به نمایش درآوردن چهره کاملاً جدی، پیروز عمل نموده است. نامزدی عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای بازی در کار سوءتفاهم اثر احمدرضا معتمدی در جشنواره فیلم فجر (اگر نخواهیم با بخل درباره او صحبت کنیم) و البته یکی دو بازی جدی خوب دیگر همچون بازی در فیلم هایی مثل هزارتو، ایده اصلی و … حالا دیگر از حرفه ای شدن پژمان می گوید.

در سوی دیگر ترکیب های دونفره پژمان جمشیدی با سام درخشانی و یا محسن کیایی در فیلم های مختلف نشان داد که می تواند تا حد زیادی خیال تهیه نماینده را بابت بازگشت سرمایه اولیه راحت کند پژمان جمشیدی دیگر هرگز آن اکت های کنترل شده و نمایشی را جلوی دوربین پیاده نمی کند و به همین دلیل حتی در نقش هایی که احتیاج به ریزه کاری های فراوانی هم داشته باشد او می تواند به طوری حرفه ای از پس آن بربیاید. فروش حدود 63 میلیاردی 5 فیلم طنزی که پژمان جمشیدی در سال 97 در آن ها به ایفای نقش پرداخت می تواند این موضوع را به طور کامل روشن کند.

پژمان جمشیدی این بار با خلاقیت وافر و البته کوشش بسیار زیاد، برخلاف بعضی از کارهایش که با طراحی یک تیپ، اثر را پیش می برد این بار شخصیتی با خصوصیات کاملاً ویژه در فیزیک، رفتار، گویش و نگاه طراحی کرد و با کمترین نقصانی آن را به اجرا درآورد. هرچند ما در جریان اتفاقات زمان فیلم برداری این اثر نبودیم، اما اگر راکورد ها حفظ می شد و ناهماهنگی در بعضی از برداشت ها چه در میزانسن و چه در طراحی گریم و لباس پژمان اتفاق نمی افتاد در بعضی از سکانس ها حس بازیگر کاملاً یکنواخت می ماند و هم تفاوتی در نوع اجرای او پیش نمی آمد.

هر آنچه که هست پژمان جمشیدی نشان داد دیگر ذخیره هیچ مهدوی کیایی نیست. او این روز ها همان وینگر خطرناک تیم بلازوویچ است که اگر بدشانسی نیاورد فعلاً در ترکیب ثابت می ماند. اگر قرار باشد در تاکتیک تیمی در پست وینگر بازی کند ارسال های خطرناک روی دروازه حریف دارد و اگر قرار باشد برای پیروزی پا به میدان بگذارند فورواردی گلزن می گردد.

همان طور که عنوان شد پس از 2 سریال پیروز، وقتی در تیتراژ سریال زیرخاکی، نوک پیکان خط حمله برای جذب تماشاگر، پژمان جمشیدی و ژاله صامتی دیدیم تصور می کردیم شاید در بهترین حالت این سریال بتواند با اختلاف کمی قافیه را به پایتخت و نون خ. ببازد، اما فوتبالیست سابق ما آن چنان درخشان ظاهر شد که در کنار بازیگر محبوب سینما و تلویزیون یعنی ژاله صامتی، گلزن ترین خط حمله سال 99 تلویزیون را به خود اختصاص داد (در ادامه درخشش در تئاتر یادم تو را فراموش). اتفاقی که درنهایت باعث شد تا الان خیلی راحت بگوییم کاراکتر اول تلویزیون ایران در سال 99 نقی معمولی، ارسطو عامل، نورالدین خانزاده و … نبودند که قطعاً فری خاکی بود.

منبع: ورزش سه

tour-malaysia.ir: تور مالزی ارزان قیمت، تور پنانگ، کوالالامپور، لنکاوی، تور لحظه آخری مالزی را همراه ما باشید.

sale-blog.ir: مجله وبلاگ فروش | ارائه نرم افزارهای مدیریت وبسایت را به ما بسپارید.