مدیرانی که به اشتباه به وزارت ورزش و جوانان آمدند!، جای خالی تخصص در پست های کلیدی ورزش ایران
به گزارش مجله یک کامپیوتر، در طی سالیان گذشته ورزش همیشه خلوتگاه سیاسیون بوده است که متأسفانه اداره ورزش در کشور توسط افراد سیاسی به امری عادی تبدیل شده است.
از پروفایل اینستاگرام behrouz azand دیدن نمایید.
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری خبرنگاران، مفهموم شایسته سالاری یکی از مفاهیم کلیدی و مؤلفه های اصلی دستگاه های اجرایی کشور است که نیاز است در همه سطوح به مرحله اجرا دربیاید و تنها به مدیران بالادستی محدود نشود. بدون شک شایسته سالاری در ورزش امری حیاتی است. چراکه تصمیمات کلان مدیریتی ورزش، باید از سوی بدنه ورزش اتخاذ و اجرا شود و طبیعی است که اگر این بدنه، تخصص و کارآمدی لازم را نداشته باشد، نمی تواند تصمیمات مدیریتی را بدون هیچ کم و کاستی و بی نقص به اجرا دربیاورد.
شایسته سالاری یک مفهوم جدی است که باید راستا عبور آن به خوبی معین شود؛ با توجه به تصمیمات کلان ورزش این دستگاه نیاز به مدیرانی دارد که تخصص لازم را داشته باشند و بتوانند تصمیمات درست و منطقی بگیرند. اما آیا صرف این که چند معاون و مدیر شناخته شده ورزشی در وزارت ورزش حکم مسئولیتی بگیرند، می توان گفت شایسته سالاری بی کم و کاست اجرا شده است.
متأسفانه امروزه در دستگاه های مدیریت ورزش شاهد حضور مدیرانی هستیم که یا راه را اشتباهی به ورزش آمدند یا در گذر زمان انگیزه لازم را از دست دادند که حضور هر دو دسته از این مدیران می تواند خطر جدی برای ورزش ایران باشد. در ورزش ایران شاهد حضور مدیرانی در سطح استان ها هستیم که کمترین سوابق مدیریتی و اداری را در کارنامه خود دارند؛ اگرچه این افراد از چهره های شناخته شده ورزش ایران هستند اما در سطح مدیریتی سابقه چندانی ندارند و پس از مدتی هم کنار گذاشته می شوند یا از ظرفیت فرد موردنظر به صورت کامل استفاده نمی شود، مانند حسین رضازاده که این روزها به جای اینکه از ظرفیتش در وزنه برداری استفاده نمایند او را کنار گذاشته و به عنوان سرپرست انجمن ورزشی پاراوزنه برداری منصوب شده است!
در مطلبی که قبلاً به آن اشاره نمودیم در طی سالیان گذشته ورزش همیشه خلوتگاه سیاسیون بوده است که متأسفانه اداره ورزش در کشور توسط افراد سیاسی به امری عادی تبدیل شده است. چراکه ورزش جذابیت های زیادی برای آن ها دارد و پس از ورود بعد از مدت کوتاهی به راحتی در تمام امور ورزش نظر داده و خود را دیگر صاحب نظر می دانند.
این مسئله باعث شده است که این مدیران در کوچکترین مسائل ورزشی از جمله تمرینات و انتخاب مدیران نیز دخالت نمایند. آن ها مدعی هستند که ورزش را از ورزشی ها بهتر می دانند و با تصمیم گیری ها و انتخاب های نادرست خود لطمات بسیار زیادی را به ورزش وارد می نمایند و با نظرهای خود جنجال آفرینی زیادی را در این حوزه به وجود آورده اند که در نهایت ورزش و سرمایه ملی(نیروی انسانی و مالی) به هدر رفته است. آنچه در حال حاضر در فدراسیون فوتبال و باشگاه های استقلال و پرسپولیس رخ داده و بدهی های به جامانده نمونه کوچکی است که می توان به عملکرد سلطانی فر طی حضورش در ورزش اشاره نمود.
قطعاً برای جبران گذشته و کاستی ها یکی از وظایفی که سکاندار حاضر ورزش کشور می بایست بر خود قائل شود جلوگیری از نفوذ سیاسیون و انجام شایسته سالاری است که وعده آن را داده بود. یکی از گفته های امام صادق (ع) اگر اجرایی شود بسکمک از مسائل ما در ورزش حل می شود. ایشان فرمودند: از نظر من فرقی نمی کند که کار را به غیرمتخصص واگذار کنیم یا به خائن چون نتیجه هر دو یکی است! این نشان می دهد سپردن اموال عمومی و منافع اجتماعی به مراتب بیشتر به دقت نیاز دارد و مدیران ورزش کشور باید حساسیت و دغدغه های بیشتری داشته باشند. سؤالی که اکنون مطرح می شود ملاک و معیار انتخاب های وزیر ورزش بر چه اساس و معکمک بوده است و به چه میزان شایسته سالاری مد نظر او قرار گرفته است؟!
حضور افرادی در کلیدی ترین پست وزارت ورزش از جمله معاونت توسعه ورزش و قهرمانی آن هم در شرایطی که فرد مورد نظر هم تحصیلات غیر مرتبط و هم از دستگاه دیگری است اما در وزارت ورزش و جوانان مشغول شده است از دیگر انتخاب هایی است که کمتر می توان نام شایسته سالاری روی آن گذاشت؛ البته از نظر مدیریتی با توجه به سوابق عملکرد قابل قبولی داشته اند اما از خانه ورزش نبوده اند و این نشان می دهد که وزیر ورزش به اهالی خانواده کمترین توجه یا اعتماد را دارد! وزیر ورزش همچنین سجاد انوشیروانی را به عنوان مدیرکل ورزش و جوانان استان اردبیل انتخاب می نمایند درحالی که از زمان استخدام او زمان زیادی نمی گذرد.
حضور افرادی چون بیژن ذوالفقار نسب، حسن رنگرز، بهمن طیبی و . . . که در زمان سلطانی فر مسئولیت های مهمی گرفتند، سؤالات بسیار زیادی را در اذهان عمومی و جامعه ورزشی ایجاد کرده است که می توان به تعدادی از آن ها اشاره نمود:
- وزارت ورزش چه جذابیتی دارد که قهرمانان و سایر افراد اصرار به حضور در این دستگاه را دارند؟ چرا در زمان استخدام در وزارت نفت. دانشگاه ها. شرکت گاز و . . . که پایه حقوقی بالایی درآمدند، مستخدم می شوند واما از ابتدا در وزارت ورزش که جزء پایین ترین پایه حقوقی در میان دستگاه های اجرایی است استخدام نشدند؟
- مدیران تحمیلی به ورزش اگر واقعاً قصد کمک به ورزش را دارند چرا در دستگاه های خود خدمت نمی نمایند و ورزش آنجا را توسعه نمی دهند ؟
چرا مدیران باید به وزارت ورزش تحمیل شوند درحالی که این وزارتخانه دارای قهرمانان متخصص بسکمک است؟
- جایگاه متخصصین و قهرمانان وزارت ورزش در ورزش کشور کجا قرار گرفته است؟
- چرا باید افرادی که سابقه روشن مدیریتی ندارند به آسانی به وزارت ورزش راه پیدا نمایند و قهرمانان تحصیل کرده این دستگاه که سوابق و سنوات خدمتی زیادی دارند در هیچ مسئولیتی از آن ها استفاده نشود؟
- چرا وزیر ورزش تا به امروز حتی یک جلسه کارشناسی با قهرمانان و متخصصین خود برگزار نکرده است و اصرار به حضور افراد برون سازمانی دارد؟
- چرا در هیچ یک از معاونت های مربوطه این وزارتخانه یک نیروی درون سازمانی استفاده نشده است؟
این سؤالات شبهاتی است که در هر محفل ورزشی می توان شنید. مورد دیگری که باید به آن اشاره نمود خسارت های است که پس از ورود و خروج افراد سیاسی بر پیکره دستگاه ورزش وارد می شود؛ در این شرایط انگیزه کارکنان از بین خواهد رفت و در نتیجه اثربخشی و بهره وری لازم وجود نخواهد داشت.
نخبگان ورزشی ترک دیار می نمایند
در حال حاضر خیلی از قهرمانان سابق برای رفتن به کشورهای دیگر اقدام کرده اند تنها به این خاطر که در ایران دیده نمی شوند. خروج ورزشکاران و نخبگان ورزش به خاطر عدم مدیریت در این چند سال اخیر بوده است و متأسفانه هیچ برنامه ای هم برای بازگشت این نفرات در نظر گرفته نشده است. حتی هم اکنون از نخبگان ورزش حمایتی صورت نمی گیرد و افراد متخصصی که سال ها برای آن ها هزینه شده است مجبورند برای دیده شدن و استفاده از توانایی خود راهی دیار غربت شوند تا مگر در کشوری غیر از ایران داشته های خود را به نمایش بگذارند. این مسائل نشان می دهد شایسته سالاری حلقه گمشده ورزش ایران است و اگر مقامات بالادستی به این مسائل توجهی ننمایند سالانه حجم زیادی از نخبگان ورزشی ترک دیار می نمایند و بدنه ورزش روز به روز خالی تر از افراد متخصص می شود.
نکته مهمی که شاید باعث ورود این حجم از افراد سیاسی به ورزش کشور شده است عدم اجرای قوانین مرتبط با انتخاب و انتصاب مدیران است. بخشنامه های مختلفی در خصوص تدوین شاخص های اختصاصی انتصاب مدیران در دستگاه های اجرایی از سوی شورای عالی اداری یا سازمان اداری و استخدامی مبنی بر تدوین شاخص های تخصصی انتصاب مدیران هیچ گاه از سوی مدیران وزارت ورزش و جوانان و سازمان تربیت بدنی انجام نپذیرفت چراکه با این کار دست آن ها برای ورود نیروهای سیاسی و برون سازمانی بسته می شد؛ حال باید دید چرا وزیر ورزش و خانم فرامرزیان ماده 4 مصوبه شورای عالی اداری مصوب 1395/4/1 را تا به امروز اجرا نکرده اند و در انتصاب ها فقط شرایط عمومی مدیران مورد بررسی قرار گرفته است؟ این شاید موضوع بسیار مهمی است که دستگاه های نظارتی همچون سازمان بازرسی کل کشور متأسفانه به آن ورود نکرده است و باعث شده شاهد حضور سیاسیون در ورزش کشور باشیم.
تابلو ورود ممنوع متخصصین به ورزش کشور!
بدون شک مدیران وارداتی که در هر دستگاه اجرایی وارد می شوند پس از انجام آزمایش و خطاهای بسیار تجارب کسب شده را با رفتن خود از دستگاه مربوطه به همراه می برند که این ضربه بزرگی به دستگاهی همچون ورزش است چرا که این تجربه در میان کارکنان خود به وجود نمی آورد. معین نیست وزیر ورزش و جوانان با چه ملاک و معکمک فردی همچون انوشیروانی را باوجود حسین رضازاده و محمد برادران به عنوان مدیرکل تربیت بدنی استان اردبیل انتخاب کرده است؟ ملاک و معیار انتخاب ذوالفقار نسب چه بوده است و چه دست آوردی برای ورزش به ویژه فوتبال داشته است؟! آیا برگزاری جلسات اتحادیه مربیان فوتبال و استفاده از سالن اجتماعات وزارت ورزش چیزی را عاید ورزش ایران کرده است؟! البته اتفاقات رخ داده در دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را هم به آن اضافه کنید! آیا متخصصین وزارت ورزش تخصص و تجربه لازم را ندارند؟!
افرادی همچون محمد مایلی کهن، نادر فریاد شیران، نوژن صمیمی، رضا رحیمی، بهرام افشارزاده، بهروز منتقمی،حسن میزرااقابیک و در حال حاضر ناصر طالبی. مجید زارعیان، مجید مشتاق، هادی خلیلی، محسن سمیع زاده، حسین زیبایی، مسعود فراهانی، حسین رضازاده، حمید بنی تمیم و . . . افرادی هستند که ضمن داشتن سوابق روشن ورزشی دارای تحصیلات عالیه هستند و می توانند به مدیران ورزش کشور کمک نمایند البته اگر به سایر کشورها مراجعه ننمایند! باید دید باوجود افراد غیرمتخصص و دور ماندن اهالی خانواده ورزش، آیا شایسته سالاری در وزارت ورزش به مرحله اجرا رسیده است؟! آیا به وعده های داده شده عمل کرده اند و قرار است در آینده چه میراثی از متولیان ورزش به جا بماند!
در آینده نزدیک پیرامون بحث جایگاه مدیریت علمی در ورزش کشور و شایسته سالاری، به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس و همچنین صندوق حمایت از قهرمانان خواهیم پرداخت و موضوع رو از دیدگاه کارشناسان مختلف مورد بحث و بررسی قرار خواهیم داد.
4057/
منبع: خبرگزاری دانشگاه آزاد آنا