کافه های اینستاگرامی، بایدها و نبایدها
به گزارش مجله یک کامپیوتر، به گزارش خبرنگاران، سال92بود که مجتبی آمده بود محل کارم که سری بزند و چایی بنوشیم. تازه یک گوشی سونی خریده بودم و دوربین بدی نداشت. من هم کرم عکاسی افتاده بود به جانم و از در و دیوار عکس می گرفتم. مجتبی سواد عکسی اش بد نبود. چندتایی عکس های تازه ام را نشانش دادم که چیزکی بگوید و یاد بگیرم. عکس ها را که دید گفت خوبه مناسب اینستاگرامه و شد آنچه شد.
پرسیدم چی هست و گوشی ام را گرفت و اینستا را نصب کرد. آن موقع ها اینستا لوگوی قشنگ تری داشت. تمش آبی بود و اینقدر بی در و پیکر نبود. خلاصه آن موقعی که اینستاگرام بیابان بود و فقط می شد ویدئوی15 ثانیه ای گذاشت و از شلم شوربای امروز خبری نبود. من از همان روز نیت کردم پیجم بیشتر متن محور باشد تا عکس محور و نیتم این بود که حال مخاطب هایم را خوب کنم. این مقدمه منبر اینجانب بود و از اینجا می خواهم خدمت تان لب مطلب را عرض کنم. برای داشتن یک صفحه ادبی در اینستاگرام چه موادی ضروری است.
عکس
از آنجا که اینستاگرام یک اپلیکیشن عکس محور است، چیزی باید در آن قاب لامصب بالا باشد. فلذا هرچه بانک عکستان پر و پیمان تر باشد لایک خورتان بالاتر می رود. این که می گویم عکس نه بلکه عکس هایی که عرض می کنم را باید در هارد خود داشته باشید.
الف) عکس ها ترجیحا سیاه و سفید باشد. اینجوری باعث می شود حس خفن بودن و هنری بودن را بیشتر القا کند. شما یک عکس از یک لنت عقب موتورسیکلت را هم سیاه و سفید کنی و زیرش بنویسی: (لعنت به دلی که لنت ندارد و بی هوا می رود لعنتی) ببین چه لایکی درو می کند.
ب)عکس دخترهای پشت به دوربین. عکس دخترهایی با دسته گل توی کوچه های پاریس و رم و ابیانه. عکس دختر روی ریل قطار... چند جفت چشم دخترانه زیبای اشک دار. و عکس از طره مو و دخترهایی با هودی کلاهدار و کتانی آل استار هم فراموش نشود.
پ) عکس های توی کافه را به هیچ وجه از قلم نیاندازید.کافه خیلی جای مهمی است و بسیار کلاس دارد. بسیاری از آثار بزرگ و مهم ادبی در کافه جرقه شان خورده. مگر می شود پیج ادبی داشت و از کافه عکس نداشت. حاشا و کلا... چندتا عکس از گل های توی شیشه شربت گریپ میکسچر که گلدانش شده. چندتا عکس از جعبه سیگار و فندک فلزی و چندتا عکس از سیگار رژدار در زیرسیگاری هم جز لوازم ضروری است.
چندتا عکس هم از دست حلقه زده دور فنجان قهوه. چندتا عکس کتاب انگلیسی و دیوان حافظ و خودت باش دختر و ملت عشق هم با لاک سرخ گوجه ای و یک عینک پنسی کنارشان را اصلا از قلم نیاندازید. شما دارید کار فرهنگی می کنید. کار فرهنگی شوخی ندارد. عکس بیشتر لایک بیشتر...
به علت این که ما کلا کشور بحرانیم و لای زرورق بحران در حال زیستنیم یک دوست نستعلیق بلد پیدا کنید و بگویید روی چندتا کاغذ آچهار، نام همه استان ها را بنویسد و بعد هم یک میم مالکیت و بعدش هم تسلیت زیرش بنویسد کلا خوب است و به کار میآید. مثلا کهگیلویه و بویراحمدم تسلیت. یک چندتایی هم عکس ایران من تسلیت... ایرانم تسلیت توی فایل هایتان داشته باشید.
نام صفحه
نام صفحه خیلی مهم است. عین نام آدمیزاد است. باید خوش معنی، خوش بیان و خوش گویش و خوش موسیقی و بقیه خوش ها باشد. برای خوش بودن همه اینها هم پیشنهادهایی هست که خدمتتان عرض می کنم.
کافه
این کلمه لاکردار را اول هرکلمه ای در جهان بگذارید می تواند نام یک صفحه ادبی نایس باشد. امتحان کنیم. کافه پیاده رو... کافه ریش... کافه سنگ... کافه استکان... دیدید؟ توی بیو هم بنویسید میزی برای شعر و حال خوب
بانو
این کلمه هم همان کار کافه را می کند و فرقش این است که آخر کلمات جواب می دهد. مثلا انار بانو... سنگ بانو... غم بانو... نامه بانو.... برای این گونه پیج ها اگر خانم هستید نباید یک عکس از چهره خودتان بگذارید. باید خودتان باشید و نباشید. چه جوری، حالا عرض می کنم. با یک دوستتان باید بروید پارک، یک برگ گنده درخت چنار، ترجیحا بزرگ و پهن بردارید و با فاصله یک دست مقابل صورتتان بگیرید و به آن دوستتان بگویید جوری عکس بگیرد که میانه برگ دقیق منطبق برچهره شما باشد. عکس تولیدشده با کمی ادیت و گذاشتن فیلتر، مرموز و مجذوب کننده و هنری است و چه بهتر از این.
بیو بیو دلم برات تنگه
بیوی شما مهم است اما مهم ترین قسمتش این است که نوشته باشید تابع قوانین جمهوری اسلامی. یعنی شما با لباس های بچگی ات با حداقل پارچه کاربردی بیا جلوی دوربین و ورزش کن و پست بگذار ولی این جمله حتما باید باشد. لامصب کار بیمه مسؤولیت را دارد.
بحث دوم این است که بنویسید: و به خدایی که به شدت کافی است و در ادامه خاطر نشان کنید و من شر حاسد اذا حسد. از گذاشتن ایموجی چشم زخم حداقل سه تا هم اصلا غافل نشوید. توی بیو از کلمه کمی هم می توانید استفاده کنید خیلی جواب است. کمی فلسفه... کمی شعر... کمی سفر... کمی دلتنگی... کمی تنهایی... کمی عطر چایی... می بینید لاکردار اصلا دل آدم یک جوری می شود.
محتوا
اصولا آدم های اینستاگرام سه دسته اند. یا مدل هستند یا عکاس هستند یا شاعر و نویسنده. با دو دسته اول کاری نداریم چون بساط و بازار خوشان را دارند. با دسته سوم که شاعر و نویسنده هستند سروکارمان است. شعرهایشان را بجورید. کمی دستکاری کنید، مصرع ها را بالا و پایین کنید و تبریک بگویید. شما یک شاعر مجازی حیرت آور شده اید.
چه خوب گفت
این جمله معجزه می کند. یعنی این جمله را بگذار قبل از نام منفورترین آدم جهان، تو اصلا بگو صدام، هیتلر، موسلینی، قذافی و بعد یک جمله معمولی مزخرف روزانه بگذار و بعد پست یا استوریش کن. هزارتا برداشت سیاسی، اجتماعی و ادبی پلی فونیک از آن می شود کرد. نمونه: چه خوب گفت هیتلر: گشنمه... اینجا مخاطب ممکن است در ذهنش بپرسد: که چی. شما ادمین محترم در این لحظه باید کامنت بگذاری: دوست عزیز التماس تفکر بیشتر... بعد اگر توهین کرد. کامنت را جواب بده به یزدان که ما گر خرد داشتیم، کجا این پایان بد داشتیم.
بازیگرها را دریاب
مهران مدیری، خسروشکیبایی، حامدبهداد و قباد توی شهرزاد هیچ وقت شاعر و حکیم و نکته بین و نکته سنج نبوده اند و حرف هایی که ازشان می شنویم حرف های خودشان نیست و حرف های آن نویسنده فیلمنامه یا متن برنامه هاست که گفته ولی مهم نیست. همان چه خوب گفت بالا را بیاور بغل نام این عزیزان و هرچه می خواهد دل تنگت بگو...
معروف ها را دریاب
پیج های پربازدید را پیدا کن. مهم نیست صابون زیربغل کوسه می فروشد یا پک لاغری شش ماه یا کفی ماشین. یک کامنت مفصل طراحی کن با کلی گل و استیکر و ماه و ستاره و زیرش رگباری کامنت بگذار. محتوا هم ترجیحا اینجوری باشد: عشقت ترکت کرده؟ داری دیوونه میشی؟ دلت آرامشی از جنس گرمای قهوه می خواد؟ دوست داری با متن هات روانیش کنی که برگرده؟ به پیج من سربزن. دعوتی به یک فنجان شعر و آرامش اگر هم حوصله این کار را نداشتی یک کامنت کوتاه بنویس و همه جا کپی کن: مطالب خوبی داری به پست های من هم سر بزن ضرر نمی کنی. چشم قلبی چشم قلبی... زیر پست شاعرها و نویسنده ها هم برو اگر خانم بودند بنویس: طبعتان روان بانوی مشرقی، قلمتان نویسا پاینده باشید. با اجازه کپی... اگرهم آقا بود بنویس: سلطان قلم... حال کردم. لات بمیری. کپی کردم حال کنی.
دو کلام حرف حساب
اینستاگرام، توییتر، تلگرام و هر بستری دیگر فقط یک محل است، یک بستر است، یک میز... تو می توانی روی این میز لبو بفروشی، می توانی جوراب بفروشی، می توانی کاکتوس بساط کنی یا مجسمه هایی خوش تراشی از چوب و سنگ و موم که هنرند و کار دست. هرمحصولی روی این میز بچینی، مشتری خودش را دارد. هرچیزی ارائه کنی هستند کسانی که خریدار و مشتری ات باشند. مردم برای دیدن تو و محتوای تولیدی ات دارند حجم اینترنت می سوزانند. عکسی برمی داری. شعری کپی می کنی... ویدئویی به اشتراک می گذاری، حواست به مالک و تولیدکننده اش باشد و مطمئن شو راضی باشد و همیشه به این فکر کن... این پست. این مطلب، این استوری که می گذاری آخرین مطلب عمرت باشد که از تو برای بقیه به یادگار می ماند. حواست باشد با چه نام و مطلبی خاطره می شوی. به قول عباس کیارستمی: ما همان چیزی هستیم که تولید می کنیم.
حامد عسکری / روزنامه خبرنگاران
منبع: جام جم آنلاین